چرا نماز باران را مسخره می‌کنند

این‌ روزها وضعیت آب رو به وخامت گذاشته است. باران نمی‌بارد. سفره‌های آب زیرزمینی وضعیت خوبی ندارد. پشت سدها خالی است. رئیس‌جمهور هشدار تخلیه تهران را صادر کرده است. در برخی شهرها عده‌ای از مؤمنین برای نماز باران اقدام کرده‌اند. نه‌تنها در ایران که در برخی کشورهای عربی هم – از جمله عربستان سعودی و قطر – نماز باران اقامه شده است.

اما همزمان با این ماجرا، عده‌ای در رسانه‌ها شروع به مسخره و شبهه‌پراکنی کرده‌اند. به این مناسبت، حجم تخریب دین و دینداری فزونی گرفته است. بهانه‌جویان داخلی و خارجی فرصت را غنیمت دانسته و دست به تهاجم همه‌جانبه زده‌اند. مؤمنان را متهم به خرافه‌گرایی و کارهای غیر عقلانی کرده‌اند. مسئله بی‌آبی را صرفا یک امر اقلیمی دانسته که امروز به‌واسطه بی‌تدبیری‌ها و هدررفت منابع، ایران را با خشکسالی مواجه ساخته است.

چند نکته استدلالی

دراین‌خصوص و در دفاع از نماز باران بایستی به چند نکته معرفتی و معنوی توجه کرد:

·       نماز باران عملا یک نوع دعا و استغاثه به درگاه خداوند است.

·       انسان‌ موظف است در همه احوال زندگی حتی ساده‌ترین موضوعات، حاجات خود را از خداوند طلب کند.

·       دعا صرفا مربوط به مواقع سخت یا پرابهام نیست. حتی در مواردی که بندگان، خود را صاحب کنترل و نتیجه عمل‌شان را قطعی می‌دانند باز باید نتیجه را از خدا طلب کنند.

·       به دعا در موارد سخت زندگی و در هنگامه تضرع، احتیاج بیشتری است. برای همین به‌صورت طبیعی همه آدم‌ها حتی غیر مؤمنان، در وضعیت‌های سخت به «خدا» یا «قدرت برتر» پناه می‌برند.

·       دعای انفرادی، خوب و لازم است؛ اما گاه دعا به‌صورت جمعی، «قرین استجابت» می‌شود و بیشتر مورد توجه خداوند قرار می‌گیرد.

·       نماز و دعا، بیش از آنکه وسیله‌ای برای برآوردن حاجات باشد، نشانه «بندگی و عبودیت» است. یعنی انسان در وضع دعای مخلصانه، خود را مطیع محض و در اختیار کامل خداوند قرار می‌دهد.

·       خداوند در برابر دعای مؤمنان وعده اجابت داده است. اما اینگونه نیست که هر دعایی بلافاصله با اجابت خدا روبرو شود و یا دقیقا همان نتیجه‌ای را بدهد که بندگان آن را طلب کرده‌اند. برای همین ممکن است نماز باران با اجابت بلافاصله و نزول باران پاسخ داده نشود.

·       نماز باران شرایط ویژه‌ای می‌طلبد که در سیره علما دیده شده است. هرمقدار که این شرایط بیشتر محقق شود نزول باران نیز محتمل‌تر می‌شود. پس نمازگزاران بایستی سعی کنند تا جایی که می‌شود به این شرایط نزدیک شوند.

نکته پایانی

انسان خلیفه خداست و می‌تواند به اذن خدا بر طبیعت و عالم ماده مسلط شود. شاید بشر با پیشرفت علم بتواند حتی درباره وضعیت نزولات جوی، آب‌های آسمانی و زیرزمینی، بارورسازی ابرها و یا تغییر جهت و زمان بارش‌ها، مداخله جدی داشته باشد. اما هرگز نباید فراموش کند که قابلیت انسان فقط در حد و اندازه فراهم‌کردن سبب‌ها و گرد هم آوردن علت‌ها است. اما سبب‌سازی و خاصیت دادن به علت‌ها فقط در ید قدرت خداست. «نماز باران» به انسان یادآوری می‌کند که خدا قاهر و حاکم بر همه اسباب است و اگر او نخواهد هیچ قطره بارانی بر هیچ‌کجای زمین فرود نخواهد آمد، حتی اگر همه علوم دست‌به‌دست هم دهند.