برای اینکه بتوانیم جامعه را خوب اداره کنیم باید بدانیم فساد چیست و اصلا خوب و بد چیست. البته آگاهی از این مسئله همیشه منجر به تصمیم گیری درست نمی‌شود حتی اگر رهبر جامعه آگاهی و هشدار بدهد. تصمیم سازی و پس از آن اقدام مناسب کلید پیشرفت و اداره‌ی درست جامعه است.
در ادامه مباحث گذشته که در زمینه «عدالت» به تفصیل صحبت کردیم، یک بحثی هم وجود دارد اینجا، اینکه اصولا ما چکاره هستیم؟ و جایگاه دستگاه های دولتی کجاست؟ می‌توان گفت مراحل انجام یک کار سه مرحله ست: تشخیص، تصمیم، اقدام. شخصیت جامعه منفک از شخصیت تک تک آدم های آن جامعه است. شخصیت و کاراکترجامعه می شود فرهنگ آن جامعه. حتی ممکن است یک فرهنگی توسط اقلیت جامعه حاکم شده باشد.ممکن است در جامعه تک تک افراد با رژیم حاکمش مخالف باشند اما دسته جمعی از آن حمایت کنند. خیال نکنید همه آدم ها مثل شما هستند و ذهن تحلیل گری دارند و مسائل را بررسی و استنتاج می کنند و می فهمند و بعد بررسی می کنند. عمده انسان ها می خواهند بدانند جامعه چطور فکر می کند ،همان گونه رفتارکنند که در اصطلاح به این رفتار گله ای گفته می شود.
چند مدل برای اداره کشور وجود دارد. کشور را نمی شود با مدل دستوری پیش برد باید نظام هایی تولید کنیم که آن نظام ها کار کند.مدیر وقتی بیچاره و مستاصل بشود شروع به دستور دادن می کند. مدیر خوب سرش خلوت است. مثل شهری که آنقدر آرام و امن است گویا به پلیس و پاسبان نیازی نیست درحالی که این نشانگر این است که پلیس های شهر انقدر کارشان را خوب انجام دادند که امنیت برقرار است.
· کسی که سیاست گذار است، چهار نوع ابزار دارد برای جلب همکاری: ۱-قانون( به زور متوسل میشه، همکاری کشیدن اجباری، سربازی اجباری، توقف پشت چراغ قرمز و..) ۲-بودجه( برای جلب همکاری هزینه می کند.) ۳-جریان سازی(ایجاد آرمان و باور مشترک، مثل رهبران انقلاب ها که مردم از جانشان می گذشتند و بی چشمداشت بخاطر آرمان های مشترک به حرف رهبران گوش می دادند.) ۴-پروژه مشترک(دولت ها گاهی پول ندارند اما با حمایت هایی مثل دادن مجوز، معاف کردن مالیات چندساله، افراد را تشویق سرمایه گذاری و فعالیت اقتصادی می کنند. در اقتصاد ایران امروز در دو عرصه می توان نتیجه خوبی گرفت: ۱-های تک (مثلا ایران صادرات آب سنگین دارد.آب سنگین، هیدروژن سنگین، اکسیژن سنگین) ۲- مشتقات نفت و گاز (شیشه، سیمان،سنگ، برق و..)
