این روزها همه از «محتوا» حرف میزنن؛ از برندهای بزرگ گرفته تا پیجهای شخصی. اما سؤال اصلی اینه:
واقعاً چه محتوایی کاربرپسند محسوب میشه؟
چرا یه مقاله، پست یا ویدیو میتونه آدم رو تا آخر با خودش همراه کنه، اما یه محتوای دیگه بعد از چند ثانیه بسته میشه؟
بیایید ساده و روراست دربارهاش حرف بزنیم.
کاربر دنبال سرگرمی یا راهحل میاد. دنبال تکرار حرفهایی که هزار بار شنیده؟ نه.
محتوای مؤثر مثل دوستی میمونه که دقیقاً میفهمه مشکلت چیه و بدون مقدمه میره سر اصل مطلب.
بهجای «تولید محتوای باکیفیت مهم است» بگو:
چه مشکلی حل میکنم؟ چطور؟ چرا مهمه؟
بعضیا فکر میکنن هر چقدر تخصصیتر بنویسن حرفهایتر دیده میشن؛
اما کاربر دنبال این نیست که بفهمه تو چقدر سختنویسی بلدی.
محتوای خوب:
ساده، قابلفهم و بدون پیچوندن
با مثالهای واقعی
بدون جملهبندی سنگین و کلمات پرزرقوبرق
وقتی کاربر مجبور نشه جمله رو دوبار بخونه، یعنی برندهای.
به چشم و ذهن استراحت میده:
پاراگرافهای کوتاه
تیترهای قابلاسکن
لحن یکنواخت و خستهکننده نداره
از داستان، مکالمه یا جملههای کوتاه استفاده میکنه
کاربر باید حس کنه داره راحت روی متن سر میخوره، نه اینکه درگیر گوشتکوبی جملهها باشه.
محتوای کاربرپسند باید ارزش افزوده واقعی داشته باشه:
یک نکته تازه
یک زاویه دید جدید
یک تجربه
یک روش عملی
یا حداقل یک الگو که کاربر بعد از بستن صفحه بتونه ازش استفاده کنه
کاربری که چیزی یاد نگیره، برنمیگرده.
محتوا وقتی واقعیتر و باورپذیرتر میشه که نویسنده تجربه خودش رو وسط بذاره.
این کار محتوا رو «منحصربهفرد» میکنه. چون هیچکس تجربههای تو رو نداره.
تو ویرگول مردم دنبال نگاه تو هستن، نه فقط بازنویسی منابع خارجی.
خلاقیت یعنی:
شروع متفاوت
یک جمله غیرمنتظره
یک مثال بامزه
یا حتی یک قیاس عجیب
اما نه اینکه از اول تا آخر دنبال پُز دادن به خلاقیت باشیم.
خلاقیت باید به متن کمک کنه، نه اینکه اصل موضوع رو گم کنه.
این جنس محتوا مکالمه ایجاد میکند.
سؤال میپرسد، کنجکاوی ایجاد میکند، و کاربر حس میکند دارند با او حرف میزنند، نه اینکه مقالهای خشک جلوش گذاشته شده.
کاربر دنبال ژست نیست؛ دنبال صداقت و تجربه است.
وقتی درباره چیزی حرف میزنی که واقعاً فهمیدی و تجربهش کردی، محتوا خودش نفس میکشه.
پایان متن باید مثل امضای نویسنده باشد.
نه یک خلاصه کلیشهای؛ بلکه یک نتیجهگیری که کاربر را وادار کند فکر کند، یا چیزی را امتحان کند.
محتوای کاربرپسند یعنی محتوایی که کاربر بعد از خواندنش حس نکند وقتش تلف شده.
یعنی چیزی یاد گرفته، لبخندی زده، یا یک گره ذهنیاش باز شده.
محتوای خوب فقط نوشتن نیست؛
ترکیبِ فهم کاربر، تجربه نویسنده و لحن صمیمی است.
