من در بیشتر از صد و پنجاه ساعتی که در دنیای ویچر سه گذروندم، ساعت‌هایی بود که واقعا در دنیای زیبای این بازی غرق شدم. واقعا یک تجربه دلچسب داشتم با این بازی.
ویچر یک محصول درجه یک از یک استودیوی درجه یک بود. حتی بسته‌های الحاقی این بازی، خودشون یک اثر هنری و یک بازی کامل بودن.
ترکیب سیستم‌های گیم‌پلی این بازی تقریبا همه تیپ‌های بازیکن رو راضی میکنه، مخصوصا اونایی که دنبال گشت و گذار توی دنیای وسیع بازی بودند یا اونهایی که دنبال تلاش و جمع کردن همه آیتم‌های متنوع بازی بودن، اونایی که داستان می‌پسندن، اونایی که اکشن بازی می‌کنن و...
میگن که دونالد تاسک، نخست وزیر سابق لهستان، یک نسخه از بازی ویچر دو رو شخصا به اوباما در سفری که به لهستان داشته، اهدا کرده.
اوباما در مورد این هدیه میگه:
این هدیه ادای احترامی است به سازندگان با استعداد بازی و اخلاق کاری مردم لهستان و همچنین، نشانگر نظارت هوشمندانه‌ی رهبران لهستان مانند نخست‌وزیر تاسک به امور کشورش است.
به نظر شما روزی میرسه که سوغات فرهنگی ایران، یک بازی بزرگ و جذاب که از دل ادبیات غنی ایرانی سرچشمه بگیره، باشه؟
اصلا چنین محصولی رو میشه ساخت؟ ضرورت داره وقت و انرژی و سرمایه و منابع کشور درگیر ساخت یک محصول خلاق مثل بازی بشه؟
فرش ایرانی، منبت کاری ایرانی، نقاشی ایرانی، موسیقی ایرانی، ادبیات ایرانی، افسانه‌های ایرانی، معماری ایرانی، سیاست ایرانی و... ، دنیای ناتمامی از محتواست. چاه نفت بعدی همیناس، که الان دارن فراموش میشن...
