شنیدیم هممون که میگن قدمیا مردم صاف و ساده‌تر بودن، یکی از نشونه‌هاش برای من ،همین عکس‌های ساده و بی آلایششون بوده و انگار توی عکس و بیرون عکس بودن جزءی از اتفاقات جریان زندگی‌شون می‌دوستن . گه گداری از آدم می‌خواستن عکس بگیره براشون ، برای من این قضیه بعضی وقت‌ها عواقب بدی داشت . عکس گرفتن با یاشیکا چه لذتی داشت .رسم بود( البته الان هم هست )که ،یک دو سه یا حاضر می‌گفتن تا همه آماده باشن، اما من قبل از شمارش شاسی رو فشار می‌دادم و خیلی وقت‌ها لحظات خوبی رو شکار می‌کردم مثلا تو یه عروسی ، وقتی که عروس رو داشتن بندوبساط لباس تورش رو مرتب می‌کردن عکس گرفتم ،که یه چک از داماد مهمون شدم یا از چند تا سرباز عکس گرفتم در حالی که اخرین پک پنهانی رو به سیگار می‌زدن ، یا عکسی از خواهر و برادرام که گیس و گیس‌کشی می گردن که تو لنز نگاه کنند یا عکس انداختن از بچه های اردو در حال تماشای دوتا الاغ عاشق در حین نزدیکی . خلاصه از این عکس‌ها تو خیلی از آلبوم عکس‌ها پیدا می‌شه ولی غریبی‌اش اینجاست که کیفیت اونا روز به روز زرد تر میشن در عوض عکس های امروز (به مدد دوربین‌های بی‌نهایت زوم و فوتوشاپ علیه السلام )روز به روز باکیفیت‌تر.
عکس‌های دیروز معصومیت بیشتری دارن مثل آدماش،عکس‌های امروز پیچیده‌تر میشن مثل آدمهاش.
