هتل اینترنشنال تهران، نامی که برای نسل جدید ایران قطعا ناشناخته است. این هتل به اندازه هتل هایت (هتل آزادی تهران) و یا هتل هیلتون (هتل استقلال تهران) چندان خوش شناس نبود که از گزند حوادث ناخوشایند روزگار جان سالم به‌در ببرد.
تا همین دهه 70 شمسی زمانی که از روی پل سیدخندان عبور می‌کردید حتما متوجه ساختمان بزرگ، مخوف و مخروبه‌ای می‌شدید که بالای آن به انگلیسی نوشته شده بود: Tehran international hotel
هتل بین المللی سرنوشت تاریکی داشت...!
بعد از تخلیه هتل تا همین اواخر دهه 70 میلادی این هتل مآمنی برای معتادان، بی‌خانمان‌ها و یا دزدانی شده بود که گه‌گداری از دست پلیس گریخته بودند و به اینجا پناه میاوردند.
کار ساخت هتل اینترنشنال تهران در مساحتی بالغ بر 4 هکتار در اواسط دهه 1340 خورشیدی شروع شد. در واقع هتل بین المللی در مجاورت گلوگاه گذر مسافران و زائران حرم امام زاده صالح مکان‌گزینی شده بود و به طور دقیق در سال 1346 شمسی فاز یک آن افتتاح شد.
این هتل که 850 اتاق و 4 سالن اجتماعات به همراه یک مجموعه ورزشی و 3 آسانسور داشت همچون عمارتی باشکوه تا سالها فازهای مختلفی بدان اضافه شد و در سال 1356 به طور کامل آمده بهره برداری گردید.
هتل تهران اینترنشنال متعلق به نادر باتمانقلیچ بود و به بیشتربه منظور اسکان رجال و کارمندان متمول و سرشناس دولت که در شهرستان‌ها اقامت داشتند و به قصد سیاحت یا زیارت به تهران می‌آمدند، بنا شد.
خانواده باتمانقلیچ سرمایه‌داران با نفوذی بودند که به گفته خودشان به اندازه خاک سوییس ملک داشتند.
از مشهورترین املاک به جای مانده از آنها میتوان به بیمارستان حضرت رسول ص در شهرآرا، تله کابین توچال و هتل اینترنشنال اشاره کرد.
شاهدان عینی میگویند: داخل هتل اینترنشنال همانند یک قصر باشکوه بوده و پیانوی رویال و لوستر شکوهمند داخل لابی از بزرگترین ها در نوع خود بودند. این هتل مکانی مناسب برای برگزاری جشنها، میهمانی‌ها و کنسرت خوانندگان معروف قبل از لنقلاب بوده است.
با شروع انقلاب سال 57، روند تخریب هتل باشکوه و مدرن تهران اینترنشنال شروع شد. اولین دستۀ خودمختاری که وارد هتل شدند و کنترل آن را با بدست گرفتند گروهی از دانشجویان انقلابی دانشگاه علم و صنعت بودند.
اما فاجعه زمانی آغاز شد که هتل توسط بنیاد مستضعفان خریداری شد و در ابتدای جنگ و ایران و عراق در اختیار خانواده‌های نیروی دریایی ایران قرار گرفت.
جنگی که قرار بود 1 ماهه تمام شود 8 سال به طول انجامید و این مساله پای آوارگان بیشتری را به هتل باز کرد. حدود 650 خانوار مهاجر جنگی ساکن هتل شدند که از سال 1362 تا اوایل دهه 70 یعنی چند سال بعد از پذیرش قطعنامه 598 در آنجا زندگی کردند.
هتلی که تمام متریال و شیرآلات آن از ایتالیا و سایر کشورهای اروپایی تهیه شده بود به طور کلی رو به نابودی رفت. بسیاری از پناهجویان ساکن هتل میگویند که موکتها را میکنند و تیغه بین دیوارها را از بین میبرند تا فضایی بیشتری برای زندگی خانوارهای که هروز به تعدادشان اضافه میشد، ایجاد کنند.
تاسیسات زیربنایی هتل هر روز مستهلک‌تر از روز قبل می‌شدند و در غفلت جمعی، بسیاری از اشیا و قطعات با ارزش تاسیساتی آن مورد دستبرد قرار میگرفتند. سالها به همین منوال گذشت تا اینکه در سال 1372 تشکیلات مهاجران جنگی که در آن زمان سرپرستی بقایای هتل تهران اینتنرنشنال سابق را بر عهده داشتند با پرداخت حدود 70 میلیون تومان به 480 خانواده‌ایی که از زمان جنگ در هتل باقی مانده بودند هتل تهران اینترنشنال را به طور کامل خالی کردند.
هتل تهران اینترنشنال چند سال بعد به طور کامل تخریب شد و جای خالی آن اینبار از بالای پل سیدخندان قابل مشاهده بود.
شما خاطره‌ای از این هتل 5 ستاره در ذهنتان دارید؟
