کتاب دهم از مجموعه کتابهای جمهوری آخرین کتاب است و دوستش نداشتم!
در این کتاب به شدت با وسواس و موشکافی به شعر و ماهیت آن و تقلیدی یا اصیل بودنش می‌پردازد و همانطور که در کتابهای اولیه به هر محتوایی به دید محتوای تربیتی نگاه می‌کرد اینجا نیز شعرهایی را که گمان می‌رود آن قابلیت‌های انسانی (شجاعت، خویشتن‌داری، خرد و عدالت) را تحت تأثیری منفی قرار دهد ممنوع می داند.
به هر حال هر چند من به‌طورکلی با توجه به محتوای تربیتی موافقم ولی با این ممنوعیتهای شدید و وسواس‌گونه که سایه‌ای از سانسور بر سر دارد به شدت مخالفم.
این کتابِ مفصل و راستش را بگویم حوصله‌سربر تمام شد! و من را هم با خود تمام کرد!
نقدی کوتاه: کاش به جای این همه توضیح و تفسیرهای شاخه‌به‌شاخه در نهایت در یک کتاب چکیده‌ای از مطالب یا شمای کلی از جامعه مدنظر افلاطون را می‌دیدیم.
در حال حاضر که از افلاطون‌خوانی گریزانم ولی شاید مدتی بعد که سرم هوایی خورد شمایی کلی از جمهور را برایتان (در واقع برای خودم) بنویسم.
