حتماً آن هوادار کامبوجی را به خاطر دارید که در طول بازی یک‌تنه تیم کامبوج را تشویق کرد و با وجود 14 گلی که این تیم دریافت کرد از تشویق منصرف نشد و بدون توجه به نتیجه، شهره‌ی شهر شد حتی بیشتر از برترین گل‌زن میدان؟؟!! منظورم این مرد تنها است:
از این زاویه نگاه کنیم : این مرد می‌دانست که تیمش بازنده است، این مرد می‌دانست تیمش کوچکترین شانسی در برابر ایران ندارد و حتی می‌دانست که تشویق‌های او هیچ تاثیری در نتیجه نخواهد داشت ولی بدون اینکه حتی لحظه‌ای به این موارد فکر کند مسئولیتی که به او سپرده شده بود را تا آخرین لحظه به بهترین شکل انجام داد.
فیلم تایتانیک را خاطرتان هست ؟ در لحظاتی که کشتی در حال غرق شدن بود، یک تیم نوازنده در حال نواختن موسیقی بودند. آنها مسئولیت داشتند با نواختن قطعات موسیقیِ کلاسیک به مسافران آرامش بدهند. با وجود اینکه در لحظات غرق شدن هیچ کس حتی کوچکترین توجهی به این افراد نمی‌کرد ولی آنها بدون کاستی به وظیفه‌ی خود عمل می‌کردند و تا پای جان متعهد به مسئولیتی که پذیرفته بودند، ماندند.
داستان، داستانِ فرهنگ مسئولیت‌پذیری است و تاب‌آوری در تعهد به اجرای مسئولیتی که پذیرفتیم.
بد داستان اینجاست که در کشور عزیزمان ایران با سابقه چندین هزار ساله‌ی حیات و چند هزار ساله‌ی تمدن و فرهنگ، آنکسی که دزدی می‌کند را زرنگ، آن کسی که زیرآبی می‌رود را باهوش و آنکه کلاهِ دیگران را بر می‌دارد با دست پا می‌دانیم و می‌نامیم.
و من الله التوفیق
سامان فائق
پ.ن.: من در کانال تلگرام استودیو 5 هر روزه از توسعه‌ی کسب و کار می‌نویسم و از شما دعوت می‌کنم به این کانال بپیوندید. برای ورود به کانال اینجا کلیک کنید. (فیلتر شکنتان روشن باشد)
