میلگرد که در انگلیسی مخف شده ی کلمه ی “میله ی تقویت کننده” است و عمدتا با همان نام میلگرد شناخته می شود، میله ی فولادی یا توده ای از سیم های فولادی است که به عنوان وسیله ای با قابلیت کششی در بتن مسلح و سازه های بنایی مسلح برای تقویت و کمک به بتن تحت نیروی کششی استفاده می شود . بتن نیروی فشار قوی دارد، اما دارای مقاومت کششی ضعیفی است. میلگرد به طور قابل توجهی مقاومت کششی سازه را افزایش می دهد. سطح میلگرد اغلب با دنده ، شاخک یا تورفتگی “تغییر شکل” داده تا پیوند بهتری با بتن ایجاد کند و خطر لغزش را کاهش دهد.
میلگرد M040 از دسته فولادهای آلیاژی حرارت پذیر است که به خوبی جوشکاری شده و شکل می گیرد. میزان کروم موجود در این فولاد باعث افزایش مقاومت حرارتی در آن می شود.
رایج ترین نوع میلگرد فولاد کربنی است که به طور معمول از میله های گرد نورد گرم با الگوهای تغییر شکل تشکیل می شود. انواع دیگر که به راحتی در دسترس هستند شامل فولاد ضد زنگ و میله های کامپوزیت ساخته شده از الیاف شیشه ، الیاف کربن یا الیاف بازالت هستند. میله های تقویت کننده فولاد همچنین میتوانند در یک رزین اپوکسی پوشش داده شوند که برای مقاومت در برابر اثرات زنگ زدگی بیشتر در محیط های آب شور و همچنین سازه های زمینی طراحی شده اند.
انواع دیگری از میلگرد به نام “بامبو” وجود دارند. این انواع جایگزین گران تر هستند و یا ممکن است از خواص مکانیکی کمتری برخوردار باشند و بنابراین بیشتر در ساز و کار های تخصصی مورد استفاده قرار می گیرند که مشخصات فیزیکی آنها نیازهایی از بتن را برطرف میکنند که میلگرد کربنی از آن ویژگی ها برخوردار نیست. فولاد و بتن ضرایب انبساط حرارتی مشابهی دارند، بنابراین یک عضو سازه بتونی تقویت شده با فولاد با تغییر دما کمترین تنش دیفرانسیل را تجربه خواهد کرد.
