عصر یکشنبه ۹۹/۰۴/۲۲ يكی از دوستانم زنگ زد و در مورد یکی از هم کلاسی های دوران کارشناسی سوال پرسید! و زمانی که جویا شدم جریان چی هست، گفت که اون عزیز با گروهی (تور گردشگری) به طبیعت گردی رفته و 2 روز هست که در ارتفاعات گرگان (جهان نما) گمشده!!
شدیدا از این اتفاق متاثر شدم، البته که امیدوارم بتونم هرچه زودتر این متن رو آپدیت کنم و خبر پیدا شدنش رو بگذارم!
(به روز رسانی: متاسفانه پیکر بی جان سها رضانژاد بعد از ۲۸ روز از گذشتن از روز حادثه، پیدا شد )
هر بار که اتفاقی ناگهانی از این جنس می افته، خودم رو جای اون فرد یا خانواده و دوستانش قرار میدم و خب این مسائل، بیماری کرونا و گذر روزگار باعث شده که هر روز بیشتر از دیروز به اهمیت و ارزش در لحظه و نقد زندگی کردن پی ببرم! اینکه جریان زندگی رو اونطور که دوست دارم دنبال کنم و براش تلاش کنم و حتی بجنگم. یکی دیگه از دغدغه هام هم اثرهای مثبت هرچند کوچکیِ، که از خودم در نگاه افراد پیرامونم و یا در محیط به جا گذاشتم.
پ.ن:
قصد نداشتم اینجا به این سبک نوشتن بپردازم، ولی این حادثه تلخ تلنگری بود که به من زده شد! خواستم شما بیشتر درمورد نگاه هاتون به زندگی فکر کنید.
به علت اینکه شاید علاقه ای از سمت خانواده و یا صاحب عکس وجود نداشته باشه قرار داده نشده!
