سارا حجری – مدرس زبان انگلیسی
بهعنوان کسی که سالها با زبانآموزان کمسن کار کردهام، زیاد از والدین میشنوم که میگویند:
«برای بچهم کارتون انگلیسی میذارم که زبان یاد بگیره.»
این روش در ظاهر منطقی به نظر میرسه، اما واقعیت اینه که تماشای کارتون بهتنهایی کمک چندانی به یادگیری زبان نمیکنه.
۱. بچهها با تعامل یاد میگیرن، نه تماشا
کودکان زبان را از طریق ارتباط واقعی یاد میگیرند؛ یعنی وقتی کلمهای را میشنوند، جواب میدهند، واکنش میبینند و درگیر گفتگو میشوند.کارتون هیچکدوم از اینها را ندارد و ورودی زبانی در حد شنیدن باقی میماند.
۲. بچههای کوچک نمیتوانند از صفحهنمایش زبان یاد بگیرند
بر اساس پژوهشها، کودکان زیر حدود دو سال نمیتوانند چیزی را که از صفحهنمایش میبینند به دنیای واقعی منتقل کنند.پس حتی اگر یک کلمه را دهها بار در کارتون بشنوند، ممکن است در زندگی واقعی استفادهاش نکنند.
۳. کارتونها خیلی سریع و شلوغاند
کارتونها پر از موسیقی، هیجان و تغییرات سریع صحنه هستند. این سرگرمکننده است، اما اجازه نمیدهد کودک روی کلمهها تمرکز کند و معنای آنها را دقیق بفهمد.
پس چه چیزی واقعاً مؤثر است؟
طبق تجربه من در تدریس:
• استفاده از جملههای ساده انگلیسی در زندگی روزمره
• بازیهای تعاملی مثل «/throw/catch»
• کتابهای تصویری ساده
• کلاسهای مناسب سن کودکان
اینها به کودک کمک میکند زبان را در موقعیت واقعی تجربه و یاد بگیرد.
جمعبندی
کارتون انگلیسی میتواند سرگرمکننده و مکمل باشد، اما بهتنهایی روش یادگیری زبان نیست.
یادگیری واقعی زمانی اتفاق میافتد که کودکان زبان را زندگی کنند، نه فقط نگاه کنند.
