این متن، یادداشت من درباره کتاب نیلوفر و مرداب هست که برای چالش خرداد ماه طاقچه در این اپلیکیشین نوشتم.
نیلوفر و مرداب کتابیست درباره دو عضو جدایی ناپذیر زندگیمان: رنج و شادی؛ و تأثیر ذهن‌آگاهی بر آن. نویسنده که راهبی بودایی است، ارتباط رنج و شادی را چنین توصیف می‌کند: «ما در هر یک از مراکز آموزشی پلام ویلیجمان در سرتاسر جهان، یک آبگیر نیلوفر آبی داریم. همه می‌دانند که برای روییدن نیلوفر به گِل و لای نیاز است. اگرچه آن گِل و لای بدبوست اما رایحه نیلوفر بسیار دلنشین است. اگر آن گِل و لای نباشد، نیلوفر شکوفا نمی‌شود. شما نمی‌توانید بر روی سنگ مرمر نیلوفر برویانید. این گُل بدون گِل و لای نمی‌تواند شکوفا شود.» تیچ نات هان راهب ویتنامی در این کتاب کوتاه و گزیده بعد از بیان گریزناپذیری همراهی رنج و شادی در زندگی انسانی، ذهن‌آگاهی را معرفی می‌کند و نقش و اهمیت آن در پذیرش رنج و شناخت شادی را نشان می‌دهد و در پایان کتاب تمرین‌هایی عملی را برای ذهن‌آگاهی و دستیابی به شادی حقیقی آموزش داده‌است. مطالعه این کتاب برای علاقه‌مندان به اندیشه‌های شرقی - خاصه بودا - یا آشنایی ابتدایی با این اندیشه بسیار مفید خواهد بود چرا که اولا نویسنده یک راهب بودایی هست و متن دست اول و معتبری رو خواهید خواند و دوم اینکه کوتاهه و خواننده رو خسته نمی‌کنه و سوم اینکه انجام تمرینات پایانی کتاب بهتون کمک می‌کنه تأثیر عملی این فعالیت‌ها رو در خودتون مشاهده کنید که آیا برای شما مفید هستند یا خیر و چهارم اینکه ترجمه خوبی داره. در مقابل برای افرادی که آشنایی زیادی با اندیشه بودایی دارن شاید این کتاب حرف خاص و جدیدی نداشته باشه و همچنین برای افرادی مثل من که باورهای شرقی و جهان‌بینی‌شون رو واقع‌گرایانه و راهبر به سوی آزادی واقعی نمی‌دونن شاید چندان خواندنی نباشه، هرچند آشنایی با این باورها حتما لازمه. البته که شادی و رنج هم‌چنان که نویسنده میگه مثل شب و روز یا کوتاه و بلند، بدون هم معنا ندارن و نمی‌تونیم یکی رو از زندگی حذف کنیم و دیگری رو حفظ کنیم و پذیرش رنج که در این کتاب بهش تأکید می‌کنه بنظرم بسیار مهمه اما تمرین‌های ذهن‌آگاهی، شفقت‌ورزی و آموزه‌ی در لحظه زندگی کن آن‌طور که در این کتاب و تا جایی که من دیدم در باورهای این‌چنینی توصیه میشه به‌نظرم تلاش دائمی برای تسلط تمام بر زندگی خویشه و در نهایت نگرانی‌ها و استرس ما رو نسبت به زندگی بیشتر می‌کنه. ما باید بپذیریم که بخش‌هایی در زندگی هست که در مدیریت و کنترل ما نیست و ممکنه نسبت به اون خشم یا ناراحتی داشته باشیم. پذیرش رنج با حذف و انکار خشم و دیگری امکان‌پذیر نیست.
