در این نوشته مانند گذشته می خواهیم ساز و کار یکی دیگر از وسایل معروف را تشریح کنیم. ضمناً می توانید از سایر نوشته های وبگاه من هم دیدن بفرمایید.
ایده اصلی تلویزیون «رادیو با عکس» است. به عبارت دیگر، در جایی که رادیو یک سیگنال صوتی (اطلاعات در حال پخش) را از طریق هوا ارسال می کند، تلویزیون نیز سیگنال تصویری را ارسال می کند. احتمالاً می دانید که این سیگنال ها توسط امواج رادیویی، الگوهای نامرئی الکتریسیته و مغناطیس که با سرعت نور (۳۰۰۰۰۰ کیلومتر یا ۱۸۶۰۰۰ مایل در ثانیه) در هوا حرکت می کنند، منتقل می شوند.
تلویزیون در واقع یک اختراع سه بخشی است: دوربین تلویزیونی که تصویر و صدا را به سیگنال تبدیل می کند. فرستنده تلویزیونی که سیگنال را از طریق هوا ارسال می کند. و گیرنده تلویزیون (تلویزیون خانه شما) که سیگنال را می گیرد و دوباره آن را به تصویر و صدا تبدیل می کند. تلویزیون با گرفتن مکرر عکس های ثابت و ارائه این قاب ها به چشمان شما به قدری سریع که به نظر می رسد در حال حرکت هستند، تصاویر متحرک ایجاد می کند. تصاویر به قدری سریع روی صفحه سوسو می زنند که در مغز شما با هم ترکیب می شوند تا یک عکس متحرک بسازند (در واقع، آنها واقعاً تصاویر ثابت زیادی هستند که یکی پس از دیگری نمایش داده می شوند).
ما در این مطلب تنها به گیرنده می پردازیم و شاید در نوشته های بعدی همین وبلاگ به فرستنده رادیویی و یا دوربین پرداختیم.
هنگامی که تلویزیون برای اولین بار ساخته شد، تنها چیزی که می توانست از عهده آن برآید، تصاویر سیاه و سفید بود. مهندسان در تلاش بودند تا بفهمند چگونه با رنگ ها کنار بیایند، که مشکل بسیار پیچیده تری بود. اکنون علم نور به ما می گوید که هر رنگی را می توان با ترکیب سه رنگ اصلی قرمز، سبز و آبی ساخت. بنابراین راز ساخت تلویزیون رنگی ساخت دوربین هایی بود که می توانست سیگنال های قرمز، سبز و آبی مجزا را ضبط کند، سیستم های انتقالی که می توانست سیگنال های رنگی را در هوا پخش کند و تلویزیون هایی که می توانست آنها را به تصویر متحرک و چند رنگی تبدیل کند.
تلویزیون‌های تیوب پرتو کاتدی (CRT) به سبک قدیمی، سیگنال دریافتی را دریافت کرده و آن را به اجزای صوتی و تصویری جداگانه خود تقسیم می‌کنند. بخش صوتی به یک مدار صوتی وارد می شود که از یک بلندگو برای بازسازی صدای اصلی ضبط شده در استودیو تلویزیون استفاده می کند. در همین حال، سیگنال ویدئویی به مدار جداگانه ارسال می شود. این کار پرتوی از الکترون ها (ذرات سریع با بار منفی در داخل اتم ها ) را شلیک می کند به انتهای یک لوله پرتو کاتدی بلند. همانطور که پرتو در لوله به سمت انتها پرواز می کند، آهنرباهای الکتریکی آن را از یک طرف به سمت دیگر هدایت می کنند، بنابراین به طور سیستماتیک در سراسر صفحه، خط به خط به جلو و عقب اسکن می کند و تصویر را بارها و بارها مانند نوعی قلم مو الکترونیکی نامرئی “نقاشی” می کند. پرتو الکترونی به قدری سریع حرکت می کند که شما نمی بینید که تصویر را ایجاد می کند. در واقع چیزی را “نقاشی” نمی کند: با برخورد به قسمت های مختلف صفحه، نقاط روشنی از نور رنگی ایجاد می کند. این به این دلیل است که صفحه نمایش با بسیاری از نقاط ریز مواد شیمیایی به نام فسفر پوشیده شده است. همانطور که پرتو الکترونی به نقاط فسفر برخورد می کند، آنها نقطه کوچکی از نور قرمز، آبی یا سبز ایجاد می کنند. با روشن و خاموش کردن پرتو الکترونی در حین اسکن از نقاط قرمز، آبی و سبز، مدار ویدئویی می‌تواند با روشن کردن برخی نقاط و تاریک کردن برخی دیگر، یک تصویر کامل بسازد.
امروزه پیدا کردن تلویزیون های لوله پرتو کاتدی بسیار سخت است. از آنجایی که آنها مبتنی بر فناوری آنالوگ هستند و اکثر کشورها اکنون به دیجیتال روی می آورند، CRT ها اساساً منسوخ شده اند (مگر اینکه از آداپتوری به نام ست تاپ باکس استفاده کنید که به CRT شما اجازه می دهد پخش های دیجیتال را دریافت کند). اکثر مردم به جای آن از یکی از این سه فناوری مختلف استفاده می کنند: LCD، پلاسما یا OLED.
اگر یک تلویزیون واقعا تخت می خواهید، احتمالاً تلویزیونی را انتخاب می کنید که از فناوری OLED (ال ای دی ارگانیک) استفاده می کند. همانطور که از نام آن معلوم است، OLED ها تا حدودی شبیه LED های معمولی عمل می کنند، اما آنها به جای نیمه هادی های معمولی از پلاستیک های آلی (مبتنی بر کربن) ساخته شده اند. یک صفحه نمایش OLED بسیار نازک (فقط چند میلی متر ضخامت)، بسیار روشن است و انرژی بسیار کمتری نسبت به یک LCD معادل مصرف می کند.
شرح و توضیح عملکرد هر کدام از تلویزیون های مذکور در این صفحه نمی گنجد و در مطلبی دیگر ممکن است در مورد آن بنویسیم.
برای شما آرزوی موفقیت داریم.
وبسایت شخصی من: HosseiniMotlagh.ir
