زنگ انشاست و به یکدیگر نگاه میکنند...
کاغذ هایشان پر از حرف های نا گفته است
همان هایی که فقط با خودکار های بی جوهر مینویسند و انگاه هراسان به اطراف می نگرند که مبادا کسی سر درونشان را فهمیده باشد!
اینک سالهاست که نقاب میزنند!شاید هم نقاب انها را می زند به هر حال حال خوشی نیست !نقاب ارامش که پوشاننده ترس است، نقاب خوشی که نمیگذارد حالت بد درونی شان مهمان دل دیگران شود، و هزار نقاب دیگر!
به راستی این همه نقاب را تا کی از بازار نقاب فرشان بخریم و بر چهره نهیم ؟مگر یک بار به این دنیا نمی اییم؟ برای دیدن خودتان امده ایم نقاب را بردارید.بگذارید "شما" را ببینیم انقدر صاف که اینه ی وجود ما باشد! گویی "من" را در "شما" دیدیم.
موضوع انشا امروز "من" است. چه موضوع پر از خالی است! من هیچ نیستم و همه چیزم!
در حقیقت هر چه دارم هستم و هیچ ندارم.امروز باید از خود بنویسم اما کدام من؟ منی که تو میبینی ؟ یا منی که نیمه شب ها با من گریسته؟ اینک از چه سخن میگویی؟کدام من؟
خوب که فکر میکنم مغزم هم تهی است."من" هیچ نیست ولی شاید شاپرکی داشته باشد به اسم روح. پرواز میکند به کرانه های اسمان دل و می رقصد در هیاهوی خیال.
"من" شاید دریایی داشته باشد به اسم دل . دریایی مواج که برای غم ماهی کوچک درون خود ظغیان میکند !
شاید این "من" ابری را دارا باشد به اسم محبت! ابری که گستردگیش هفت اسمان را در بر گرفته و بر همه جا و همه کس می بارد!
"من" شاپرکِ روح ، ابرِ محبت، دریایِ دل، ماهیِ غمگین و... را دارد، پس چرا تنهاست؟ اصلا تنهایی یعنی چه؟اگر تنها است پس دارایی بی معنی است! اگر داراست پس تنهایی بی معنیست! اگر تنها نیستیم پس چرا احساس تنهایی میکنیم؟ اگر تنها هستیم پس چرا دورمان شلوغ است؟
باید بگویم "من" یک انبار بزرگ دارد پر از کاه. اما در میان این همه کاه فقط سوزن را میخواد که تنها نباشد.این سوزن نه صفت خوبی است، نه انسان مهربانی است، نه معشوق دلبری است ، این سوزن خود "من" است.
اری ! انسان از وقتی متولد شد، خود بود و خود! تو با تو تنها نیستی و باید خودت را بجویی!
و اما "من"! من هم منیست که در انبار کاه گمشده و هم منیست که به دنبال گم گشته اش در انبار کاه میگردد. همین قدر سرگردان...
من را جایی ندیدی؟ من گم شده است! پیدایش کنید.
