اشعار متعلق به فصل انوشیروان میباشد قسمت نهم از ابیات ۱۵۰


سرشار از فضای حکمتآمیز، موعظهای، گفتوگوهای فلسفی میان شاهان و بزرگان، و تصویرسازیهای اجتماعی-اخلاقی است و مضمونهایی مثل ثروت و فقر، آزادگی و بندگی، خرد و نادانی، و ارزشها و منش شاهانه را در خود دارد.تحلیل فضای شعراین شعرها بافتی کاملاً شاهنامهای و حماسی دارند، اما لحن داستانی و حکمتمحور باعث شده فضای آن از روایت جنگ و نبرد صرف، به سوی چالشهای اندیشه، نصیحت، رمز و راز اجتماعی و جهانبینی گسترده برود. بهخاطر وجود مکالمات و پرسش و پاسخهای پیاپی، ساختار دیالوگی و مجلسی، نوعی فضای مناظرهشاهانه و مجلس پُر از بزرگان نصیحتگر را تداعی میکند.سبک اجرای مناسبحماسی-دراماتیک با صحنهپردازی شاهنامهای: اجرای ارکسترال با تاکید بر سازهای اصیل ایرانی

مثل کمانچه، نی، و تمبک، با ورود آواز روایتی مردانه/زنانه (شبهنقالی و خوانش حماسی).فضای مجلسی و گفتوگو محور: دیالوگ خوانی یا اجرای 'نقالی دیالوگی' میان چند راوی با تکیه بر تغییر تُن صدا، همراه با موسیقی پسزمینه با سازهای زهی و کوبهای ملایم و فضاساز، تا تاکید بر جدال عقاید و مقام اندیشه بیشتر احساس شود.افکت و رنگآمیزی صوتی: اضافهکردن صدای مجلس، همهمه، ناقوس و

ضرباهنگ پنهان برای ایجاد حس حضور در تالار سلطنتی یا شورای بزرگان.حس کلی قطعهمضمون نصیحت، گفتوگو و تدبّر، فضایی نیمهحماسی، غمگین فلسفی، اما گاه شورمند و سرشار از وقار پادشاهان و بزرگان دارد.مناسب نمایش پویایی اندیشه و اختلاف نظرهای فلسفی در بستر زیباییشناسی شاهنامه فردوسی.ژانر و سبک پیشنهادیاین شعرها برای

بخشهاییاز پروژه "شاهنامه موزیکال" که به جدال اندیشه و موعظه دربار (نه صرفاً نبرد و رزمآوری) میپردازد، بسیار مناسب
منبع کتاب خاطرات شاهنامه موزیکال
گرد آورنده و انتشار .هیوا.نور
هستند