ریز و درشت کاروان ایران در توکیو 2020
«اندی دوفرین»، در فیلم «رستگاری در شاوشنک»، هنگامی‌که هیچ روزنۀ امیدی نقش نمی‌نمود، با یک چکش، یأس‌ها را زدود. در زمانۀ فعلی، پس از یک سال و اندی خانه‌نشینی و درحالی‌که گاه خود را فسرده‌تر از بازگشت به روزهای خوش می‌انگاریم، باید چکش خود را پیدا کنیم. نخستین روز مردادماه امسال، سی‌ودومین دورۀ المپیک تابستانی، به‌میزبانی توکیوی ژاپن، آغاز خواهدشد؛ بازی‌هایی که در اوج روی‌گردانی شادی و سرور، در سال‌های پس از جنگ جهانی اول و دوم و حتی در دوران جنگ سرد، مشعلش خاموش نشد، حال می‌خواهد یک بار دیگر به ما ثابت کند که «امید چیز خوبی است؛ شاید بهترینِ چیزها؛ و هیچ چیز خوبی هیچ‌وقت از بین نمی‌رود».
المپیکی که به‌دلیل همه‌گیری ویروس کرونا، با یک سال تأخیر، از اول تا هفدهم مردادماه برگزار خواهدشد، در 37 رشتۀ متمایز، پذیرای ورزش‌کاران کشورهای مختلف است. کاروان ایران نیز تاکنون موفق به کسب 62 سهمیه (در رشتههای دوومیدانی، تیراندازی، تیروکمان، کاراته، کشتی، شمشیربازی، تکواندو، بوکس، دوچرخه‌سواری، والیبال، بسکتبال، تنیس روی میز و قایقرانی) شده‌است و البته، در چند رشته، هنوز فرصت کسب سهمیه دارد. 54 سهمیه برای آقایان و 8 سهمیه برای بانوان، حاصل کار ورزش کشورمان تا بدین‌جای کار است و 2 سهمیه، تا رکورد المپیک ریو (64 سهمیه) فاصله دارد. لازم به ذکر است که 25 سهمیه، تیمی (بسکتبال آقایان، والیبال آقایان و شمشیربازی سابر آقایان) و 37 سهمیه، انفرادی کسب شده‌اند.
به‌مناسبت نزدیک‌شدن به بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان، این شماره از پروندۀ ویژۀ حرکت را به المپیک 2020 توکیو اختصاص داده و به معرفی و تحلیل کاروان اعزامی ایران به این رقابت‌ها می‌پردازیم:
طوفان‌ترین دریا (کشتی آزاد)
کِشتی‌هایی که برای عبور از دریاهای طوفانی ساخته می‌شوند، مجهزترین‌ها از نوع خود هستند؛ اما هیچ کشتی‌ای یارای عبور از طوفانی‌ترین دریاها را ندارد و مغروق می‌شود؛ تیم ملی کشتی آزاد ایران، در برابر رقبای کارکشتۀ این دوره، همین دریای خروشان به حساب می‌آید.
در بیش‌تر ادوار المپیک، چشم امید جهت کسب مدال، به کشتی آزاد خیره شده‌است؛ امسال نیز از این قائده مستثنی نیست. شاگردان «غلامرضا محمدی»، با تیم کامل شش‌نفره ره‌سپار توکیو خواهندشد تا پیام‌آور شادی برای این خاک خسته باشند.
تکلیف نفرات اعزامی در دو وزن 57 و 86 کیلو، زودتر از بقیۀ اوزان مشخص شد و به‌ترتیب، «رضا اطری» و «حسن یزدانی»، دوبندۀ ایران را در 2020 توکیو به تن خواهندکرد. اطری –که پس از بازنشستگی «حسن رحیمی»، نمایندۀ اصلی سبک‌وزن ایران شده‌است- رقبای سرسختی چون «زائور اوگویف» از روسیه، «سلیمان آتلی» از ترکیه، «راوی کومار» از هند و «نوری‌سلام سانایف» از قزاقستان را سدّ راه خود برای کسب مدال می‌بیند. وی هم‌اکنون در رنکینگ جهانی، در رتبۀ هشتم این وزن قرار دارد.
پلنگ جویبار، حسن یزدانی –که در المپیک ریو، تنها طلای کشتی را در 74 کیلوگرم به دست آورد- چند سالی است که به وزن 86 کیلوگرم رفته و حتی قهرمان جهان در 2017 پاریس و 2019 نورسلطان شد. اصلی‌ترین رقیب او جهت دبل‌کردن در طلای المپیک، «دیوید تیلور» آمریکایی است که تاکنون 2 بار یزدانی را برده، ولی قهرمان ریو 2016، هرگز نتوانسته گربه‌سیاه خود را شکست دهد و اگر اتفاق خاصی نیفتد، برای بار سوم، در توکیو 2020، شاهد رقابتی جذاب بین این دو خواهیم‌بود. حسن یزدانی اخیراً تا هنگام کسب طلای المپیک، از اینستاگرام نیز خداحافظی کرده، تا نشان از عزم جزمش جهت به‌گردن‌انداختن خوش‌رنگ‌ترین مدال در ژاپن، داشته‌باشد.
در وزن 65 کیلوگرم، رقابت مستقیم بین «امیرمحمد یزدانی» و «مرتضی قیاسی»، صاحب دوبندۀ ایران در المپیک توکیو در این وزن را معلوم کرد. یزدانی که اخیراً در رقابت‌های کسب سهمیۀ قارۀ آسیا بر سکوی دوم ایستاده‌بود، برخلاف انتظار، در برابر قیاسی (دارندۀ برنز قهرمانی آسیا 2021) ضربه شد؛ رقبای اصلی مرتضی در این وزن، «گادژیمراد رشیدوف» از روسیه، «دولت نیازبکوف» از قزاقستان، «باجرانگ پونیا» از هند، «تاکوتو اوتوگورتو» از ژاپن و «اسماعیل موساکایف» از مجارستان هستند.
در ۳ وزن دیگر اما نفر اعزامی احتمالاً طبق نتایج جام زیلکوفسکی لهستان -که اخیراً برگزار شد- انتخاب خواهدشد.
در 74 کیلوگرم، «مصطفی حسین‌خانی» باتجربه و «یونس امامی» جوان، در لهستان محک خوردند تا فرد اعزامی به المپیک، مشخص گردد. حسین‌خانی کشتی‌های خوبی گرفت و در نهایت نیز مقام نخست را کسب کرد، اما امامی در جایگاه هشتمی ایستاد، تا شانس مصطفی برای حضور در توکیو بیش‌تر باشد. هم‌چنین حسین‌خانی اخیراً در قهرمانی آسیا 2021 مدال نقره را به گردن آویخته و امامی نیز در مسابقات کسب سهمیۀ قارۀ آسیا، طلایی شده‌است. رقبای سرسختی هم‌چون «فرانک چامیزو» از ایتالیا، «زائوربک سیداکوف» از روسیه، «بکزاد عبدالرحمانوف» از ازبکستان، «دانیار کایسانوف» از قزاقستان و «کایل داک» از آمریکا، در این وزن، آمادۀ سرشاخ‌شدن با نمایندۀ کشورمان هستند.
اما عنوان شلوغ‌ترین وزن کشتی آزاد را می‌توانیم به ۹۷ کیلوگرم، اختصاص بدهیم؛ جایی که «علیرضا کریمی»، «علی شعبانی»، «مجتبی گلیج» و «محمدحسین محمدیان»، چهار کشتی‌گیر آمادۀ این روزهای کشورمان حضور دارند؛ البته با توجه به عدم حضور گلیج (قهرمان ۲۰۲۰ آسیا) در جام زیلکوفسکی، به‌نظر رقابت اصلی بین سه کشتی‌گیر دیگر باشد. شعبانی، با قهرمانی در آسیایی ۲۰۲۱ آلماآتی و محمدیان با رسیدن به سکوی نخست مسابقات کسب سهمیۀ قارۀ کهن، مدال المپیک را نشانه گرفته‌اند. کریمی (دارندۀ نقرۀ جهانی نورسلطان ۲۰۱۹) نیز سومین شانس حضور در المپیک، به‌عنوانِ نمایندۀ ایران در این وزن محسوب می‌شود. در زیلکوفسکی، محمدیان اول شد، شعبانی دوم و کریمی سوم. «عبدالرشید سعدایف» از روسیه، «شریف شریف‌اف» از آذربایجان، «کایل اسنایدر» از آمریکا (که سابقاً برابر محمدیان ضربه هم شده‌است)، «الیزبار اودیکازه» از گرجستان و «ماگومد حاجی نوروف» از مقدونیه، جدی‌ترین کشتی‌گیران رقیب در آوردگاه توکیو در این وزن خواهندبود.
سنگین‌وزن کشتی آزاد ما (125 کیلوگرم) نیز خالی از حاشیه نبوده؛ از قهر «پرویز هادی» با تیم ملی، تا گله‌های «یدالله محبیِ» (کسب‌کنندۀ سهمیۀ المپیک در این وزن در نورسلطان)، به‌علت دعوت‌نشدن برای انتخابی داخلی برای المپیک؛ البته اگر با عینک واقع‌بینی به ماجرا بنگریم، هردوی این کشتی‌گیران، در قیاس با «امیرحسین زارع» و «امین طاهری»، از سطح آمادگی کم‌تری برخوردارند. زارع از پدیده‌های جوان سنگین‌وزن کشتی آزاد به شمار می‌رود و سابقۀ پیروزی برابر «گنو پتریاشویلیِ» گُرج را در کارنامه دارد؛ هم‌چنین امین طاهری –که اخیراً علی‌رغم شایستگی جهت کسب طلای قهرمانی آسیا 2021، روی یک غفلت، به مدال برنز دست یافت- با سابقۀ پیروزی رودررو در برابر زارع در رقابت‌های انتخابی سال گذشته، چالش جذاب و شیرینی را برای سرمربی، جهت انتخاب فرد المپیکی این وزن، رقم خواهدزد. لازم به ذکر است که زارع در مسابقات اخیر در لهستان، قدرت‌نمایی کرد و بر سکوی نخست ایستاد، اما طاهری باز هم حریف خود را دست کم گرفت و حذف شد. سرشناس‌ترین حریفان در 125 کیلو، «طاها آکگول» از ترکیه، «الکساندر خوتسیانیفسکی» از اوکراین، «ژیوی دنگ» از چین و پتریاشویلی‌ای که ذکر آن پیش‌تر رفت، هستند.
انتظار کسب مدال:
یک طلا، یک نقره، دو برنز
شیر زخمی (کشتی فرنگی)
تاریخ را فاتحان می‌نویسند؛ و چه فاتحی بهتر از «محمد بنا»! فتح المپیک لندن با 3 مدال خوش‌رنگ طلا، آن هم درحالی‌که پیش از آن هیچ مدال طلای المپیکی در کشتی فرنگی نداشتیم، فتح‌الفتوحی است که تا ابد در یادها می‌ماند و ناکامی نسبی در ریو 2016 (با دو برنز) را به پستوی ذهن می‌راند. این شیر زخمی از حوادث بزرگ و کوچک، حال یحتمل در اندیشۀ پایانی خوش بر دوران مربی‌گری خود، با تیمی نسبتاً جوان خواهدبود.
درحالی‌که تیم ملی کشتی فرنگی ایران، می‌توانست با ترکیب شش‌نفرۀ کامل، در توکیو 2020 حاضر شود، شکست عجیب «حسین نوری» (دارندۀ مدال برنز جهانی 2017) از کشتی‌گیر چینی در ثانیه‌های پایانی و هم‌چنین ناکامی «ناصر علیزاده» (مرد طلایی آسیایی 2021) در انتخابی صوفیه (علی‌رغم ارائۀ مبارزاتی جانانه)، دست ما را در 87 کیلو، در پوست گردو گذاشت و حال، بنّای کشتی ایران، با ترکیبی 5نفره، نمایش خود را روی صحنه خواهدبرد. البته این قضیه، یک شباهت جذاب را بین 2012 لندن و 2020 توکیو، به ما نشان می‌دهد؛ 9 سال پیش نیز ما با یک نفر کم‌تر عازم مسابقات کشتی فرنگی المپیک شدیم و آن نتیجۀ تاریخی حاصل شد؛ آیا تاریخ، میل به تکرار خود را باز هم نمایان می‌کند؟
در 60 کیلوگرم، «علیرضا نجاتی» برای اعزام بی‌رقیب به نظر می‌رسد. او که برنز 2019 جهانی را در کارنامۀ خود می‌بیند، هم‌اکنون در ردۀ پنجم رنکینگ اتحادیۀ جهانی کشتی قرار دارد. «کنیچیرو فومیتا» از ژاپن، «سرگی امیلین» از روسیه و «میرآمبک ایناگالوف» از قزاقستان، اصلی‌ترین رقبای نجاتی خواهندبود.
در 67 و 77 نیز برادران شیرازی، به احتمال زیاد، بلیت توکیو را برای خود رزرو کرده‌اند. «محمدرضا گرایی» در 67 کیلو، در مسابقات کسب سهمیۀ آلماآتی نمایش خوبی از خود نشان داد. کشتی‌گیران قدرتمندی چون «اسماعیل بوررو مولینا» از کوبا، «آرتم سورکوف» از روسیه، «فرانک استبلر» از آلمان و «ماته نمس» از صربستان، در این وزن حضور دارند. «محمدعلی گرایی» نیز در 77 کیلو، هم‌اکنون هفتم رنکینگ است. او دو برنز جهانی (2017 و 2019) را هم دارد و از امیدهای اصلی ما برای کسب مدال در توکیوست. تمرکز محمدعلی باید بیش‌تر روی کشتی‌گیرانی چون «تاماس لورینج» از مجارستان، «الکس کسیدیس» از سوئد و «کارپت چالیان» از ارمنستان باشد.
در 97 کیلوگرم، رقابت بین «محمدهادی ساروی» (دارندۀ طلای مسابقات کسب سهمیۀ آسیایی) و «مهدی بالی» (قهرمان 2021 آسیا) خواهدبود. البته شانس ساروی بیش‌تر است و هم‌اکنون نیز در رتبه‌بندی اتحادیۀ جهانی کشتی، ردۀ چهارم را از آن خود کرده‌است. ساروی برای کسب مدال، کشتی‌گیرانی پرافتخار چون «آرتور الکسانیان» از ارمنستان، «موسی اولویف» از روسیه و «جنگ ایلدیم» از ترکیه را پیش روی خود مشاهده می‌کند.
حال به آخرین وزن می‌رسیم؛ سنگین‌وزنی که همیشه مایۀ حسرت ما بوده‌است، امسال سه مدعی را به خود می‌بیند. «امیر قاسمی منجزی»، باتجربه‌ترین در این مثلث، نفر دهم رنکینگ اتحادیۀ جهانی است و برای 2016 ریو نیز کسب سهمیه کرده‌بود، ولی «بشیر باباجان‌زاده» به‌جای او اعزام شد. دو رأس دیگر مثلث 130 کیلوی فرنگی ایران اما، دو جوان جویای نام هستند؛ «امین میرزازاده» با قهرمانی در 2020 دهلی نو و «علی‌اکبر یوسفی» با طلای 2021 آلماآتی، بر بام آسیا ایستادند و نوید روزهای خوب در این وزن را به محمد بنا می‌دهند. «رضا کایالپ» از ترکیه، «هیکی نابی» از استونی و «اسکار پینو» از کوبا، از شانس‌های کسب مدال در این وزن از کشتی فرنگی 2020 توکیو به شمار می‌روند.
انتظار کسب مدال:
دو نقره، یک برنز
ارباب ضربه‌ها (کاراته)
در تکاپو برای یافتن راهی برای گریز، در جنگلی انبوه، ناگهان تلألو درخشان آفتاب، شادمانی را با خود به همراه دارد. نمی‌دانیم اگر کاراته، برای نخستین بار در تاریخ المپیک، در 2020 توکیو نبود، آیا می‌توانستیم از جنگل کم‌طلایی در بازی‌های امسال بیرون بیاییم یا خیر. کاراتۀ توکیو در سه وزن کومیته (قسمت مبارزه) و یک بخش کاتای (قسمت نمایشی) انفرادی، برای مردان و زنان، در مجموع 8 شانس کسب مدال دارد و ما تاکنون 4 سهمیه در بخش کومیته (2 مرد و 2 زن) به دست آورده‌ایم؛ البته هم‌چنان شانس کسب سهمیه در مسابقات جهانی پاریس وجود دارد (به مقام‌های اول تا سوم این رقابت‌ها در هر بخش، سهمیه داده خواهدشد) و در خوش‌بینانه‌ترین حالت، با 6 سهمیۀ کامل کومیته و 2 سهمیۀ کاتای انفرادی ره‌سپار ژاپن خواهیم‌شد. «سید شهرام هروی»، سرمربی کومیتۀ آقایان -که سه بار تیم ایران را قهرمان جهان کرده‌است- در فکر تاریخ‌سازی با سفیدپوشان ایرانی است؛ او به‌خوبی می‌داند که احتمالاً این اولین و آخرین فرصت او برای کسب مدال‌های رنگارنگ المپیک قلمداد می‌شود، زیرا پاریس 2024، جایی برای کاراته در نظر نگرفته‌است. «سمانه خوش‌قدم»، سرمربی کومیتۀ بانوان هم به مدال‌آوری بانوان بسیار خوش‌بین است.
«فاطمه صادقی»، امید اصلی کسب سهمیۀ کاتای انفرادی در پاریس است؛ او نفر سیزدهم رنکینگ به حساب می‌آید و کار سختی هم پیش روی خود دارد. «ساندرا سانچز» از اسپانیا، «کیو شیمیزو» از ژاپن و «ویوانا بوتارو» از ایتالیا، شانس‌های اصلی کسب مدال المپیک در کاتای انفرادی بانوان هستند. از «ابوالفضل شهرجردی» نیز غافل نشویم، که در کاتای انفرادی آقایان، 33ام است و کار سختی برای کسب سهمیه در پاریس خواهدداشت. پس همان‌طور که معلوم است، جهت کسب مدال المپیک، قلب‌ها بیش‌تر برای کومیته‌کارها می‌تپد. با توجه به ادغام پنج وزن کومیته در سه وزن، بانوان در سه وزن 55-، 61- و 61+ و آقایان در سه وزن 67-، 75- و 75+ به روی تاتامی می‌روند.
«سارا بهمن‌یار» در کاراته‌وان لیسبون، سهمیۀ خود در 55- را قطعی کرد و حال باید خود را آمادۀ رقابت با حریفانی چون «سراب اوزچلیک» از ترکیه، «آنجلیکا ترلیوکا» از اوکراین، «میهو میهارا» از ژاپن و «تزویان ون» از چین تایپه کند. بهمن‌یار هم‌اکنون در ردۀ 6 جهان قرار دارد و دو طلای لیگ جهانی او در سال 2019، ما را به کسب مدال توسط او، امیدوار نگه می‌دارد.
در وزن دوم المپیکی بانوان، «رزیتا علیپور» موفق به کسب سهمیه از طریق رنکینگ نشد و با حضور در رتبۀ 6 جهان و هم‌چنین طلای کاراته‌وان 2019 مسکو، آوردگاه پاریس را به‌عنوان آخرین شانس خود جهت تعبیر رؤیایش، می‌بیند. «ئین ژیائوان» از چین، «جیانا لطفی» از مصر و «جیووانا پرکوویچ» از صربستان، در صورت رسیدن رزیتا به توکیو، موانعی مستحکم در راه او برای کسب مدال خواهندبود.
امید اصلی کسب مدال در میان بانوان کاراته‌کار کشورمان اما کسی نیست جز «حمیده عباسعلی» باتجربه، که حتی به کسب اولین طلای تاریخ بانوان المپیکی می‌اندیشد. تعویق یک‌سالۀ المپیک 2020، این اقبال را برای وی داشت تا مصدومیتش برطرف شده و آمادۀ حضور در مهم‌ترین مسابقات حیات ورزشی‌اش گردد. رقبای اصلی عباسعلی (نفر دوم رنکینگ جهانی)، «ایرینا زارتسکا» از آذربایجان، «لی گانگ» از چین و «ملتم هوکااوغلو» از ترکیه خواهندبود.
در 67- آقایان، «امیر مهدی‌زاده»، قهرمان اسبق جهان، هنوز نتوانسته به دوران باشکوهش بازگردد، اما امید دارد در پاریس، به یاد روزهای روشن خود، سهمیه را بگیرد و در توکیو، به مصاف کاراته‌کاهایی چون «دارخان اسدیلوف» از قزاقستان، «استیون داکوستا» از فرانسه و «آنجلو کرسچنزو» از ایتالیا برود.
«بهمن عسگری»، انتظارات را تا حدی از خود بالا برده که به چیزی کم‌تر از طلای المپیک 75- کاراتۀ آقایان قانع نخواهیم‌بود. او مقتدرانه بر صدر رنکینگ این وزن تکیه زده، ولی باید مراقب «لوئیجی بوسا» از ایتالیا، «رافائل آقایف» از آذربایجان و «استانیسلاو هورونا» از اوکراین باشد.
از معایب ادغام وزن‌ها، حذف اجباری یکی از شانس‌های کسب نشان طلای ایران بود؛ «ذبیح‌الله پورشیب»، کاپیتان پرافتخار تیم ملی کاراتۀ آقایان، علی‌رغم قهرمانی در مسابقات کاراته‌وان لیسبون 2021، قافیه را به «سجاد گنج‌زاده»، دیگر امید کسب طلای ما باخت. گنج‌زاده، برای کسب مدال، حریفانی چون «اوگور آکتاس» از ترکیه، «جاناتان هورن» از آلمان و «ایوان کوسیچ» از کرواسی را در توکیو 2020، ملاقات خواهدکرد.
انتظار کسب مدال:
دو طلا، یک برنز
هیاهوی بسیار برای هیچ (تکواندو)
رهاکردن، همواره به‌معنای شکست نیست؛ گاهی باید رها کرد تا پیروز شد. «سید محمد پولادگر»، رئیس فدراسیون تکواندو، 21 سال است که بر مسند خود نشسته و هیچ تندبادی، گزندی بر جایگاه وی نمی‌رساند. افت تکواندوی ایران در سال‌های اخیر و مهاجرت استعدادهای وطنی، از «رضا مهمان‌دوست» گرفته تا «کیمیا علیزاده»، مستقیماً نتیجۀ سیاست‌های نادرست فدراسیون تلقی می‌گردد، اما گویا تنها کارویژۀ پولادگر، نزاع با کانون تکواندوکاران و هیاهیوی بسیار برای هیچ است. با وجود این، ما هم‌چنان در توکیو با خوش‌بینی به ساق‌های سه تکواندوکارمان می‌نگریم و حتی انتظار کسب مدال داریم.
گرچه «مهلا مؤمن‌زاده»، پدیدۀ شگفت‌انگیز تکواندوی ایران، نتوانست کیمیای ثانی شود و مس ناامیدی‌مان را به زر امید تبدیل کند، «ناهید کیانی»، با هدایت «مهرو کمانی»، در وزن 57- شاهکاری عظیم خلق کرد و با پیروزی بر قهرمان جهان، تنها سهمیۀ بانوان تکواندوکار المپیک 2020 را به دست آورد. این جوان پرانرژی بختیاری، برای ادامۀ افتخارآفرینی‌هایش، مدال المپیک را نشانه گرفته‌است.
«آرمین هادی‌پور»، نمایندۀ 58- تکواندوی آقایان در المپیک توکیو، از پرامیدهای کاروان ما محسوب می‌شود و هم‌اکنون در رتبۀ 6 رنکینگ جای دارد. او یک نقره و یک برنز مسابقات جهانی را در کارنامه دارد و مهم‌ترین رقیبان او در شیاپچانگ المپیک امسال، «جون جانگ» از کرۀ جنوبی، «ویتو دلایکویلا» از ایتالیا و «جیجوس اندوی تورتوسا» از اسپانیا هستند.
«میرهاشم حسینی»، هوگوپوش 68- کیلوی ایران، با قرارگرفتن در رنکینگ 7 جهانی، نیم‌نگاهی به مدال نیز دارد، اما «دای هون لی» از کرۀ جنوبی، «برادلی سیندن» از انگلیس و «شوای ژائو» از چین، یقیناً کار را برای حسینی، دشوار خواهندساخت. البته ناگفته نماند که میرهاشم تکواندوی ما، در 19سالگی به نقرۀ جهان رسیده و می‌تواند در توکیو، کابوس هر حریفی باشد.
«فریبرز عسگری»، مربی تکواندوی آقایان ایران نیز این روزها سخت مشغول آماده‌کردن دو تکواندوکار سخت‌کوش ماست تا بار دیگر شاهد مدال‌آوری این ورزش محبوب، در المپیک باشیم.
انتظار کسب مدال:
یک نقره، یک برنز
میوه‌های سربه‌گردون‌سای اینک خفته در تابوت پست خاک (وزنه‌برداری)
لاجرم هرکس که بالاتر نشست / استخوانش سخت‌تر خواهدشکست
بیت بالا از مولانا، شاید بهترین توصیف برای وضعیت وزنه‌برداری کشورمان در سال‌های اخیر باشد؛ تیم پرافتخاری که دو طلای ریو (آن هم با وجود ناداوری‌ها علیه «بهداد سلیمی») را کسب کرد، در جهانی 2018 عشق‌آباد، سوم شد و در 2017 آناهایم، بر سکوی نخست جهان ایستاد، حال به وضعیتی نامناسب دچار شده‌است. مصدومیت‌های عجیب نظیر آنچه چندی پیش در قهرمانی آسیا دیدیم و ما را از رتبۀ اول آسیا، به رتبۀ چهارم کشاند، شاید مهم‌ترین علت این امر باشد. پس از جریمه‌های سنگین فدراسیون جهانی برای کشورهای مختلف (به‌علت دوپینگ‌های فراوان در این رشته) و اعمال محدودیت 2+ 2 برای ایران در المپیک 2020 (امکان حضور حداکثر 2 وزنه‌بردار مرد و 2 وزنه‌بردار زن)، نگران ازدست‌دادن چند شانس طلای المپیک بودیم، اما حال که در آستانۀ این رویداد بزرگ هستیم، خدا را شاکریم که بیش از این سهمیه نداریم؛ زیرا در حال حاضر، 2 نفری که شایستۀ نبرد با پولاد سرد در توکیو باشند، به‌سختی در تیم ملی پیدا می‌شوند. از طرفی، وزنه‌برداری بانوان نیز نوپاست و هنوز جای کار بسیار دارد، تا پس از شاهکار «یکتا جمالی» در مسابقات جوانان جهان، به تداوم مدال‌آوری آن در آسیا و دنیا بیندیشیم (البته اگر استاد «داریوش ارجمند» اجازه دهند!).
در صدر مصدومیت‌ها، باید نام «سهراب مرادی» را بی‌رقیب قرار دهیم؛ قهرمان نجیب و بی‌حاشیه‌ای که در شرایط عادی می‌توانستیم طلای توکیو را برای او بدانیم، به‌دلیل مصدومیت‌های متوالی، نتوانست وزنه‌های لازم را بزند و از المپیک بازماند. البته سهراب در اواخر دوران ورزشی خود قرار دارد و باید به فکر جای‌گزینی درخور برای او باشیم.
از قدیم گفته‌اند که غرور، آفت انسان است؛ «کیانوش رستمی»، آیینۀ تمام‌نمای این موضوع در ورزش کشورمان به شمار می‌آید. ای‌کاش این قهرمان دوست‌داشتنی، لج‌بازی‌ها را کنار می‌گذاشت و به‌جای ایجاد دیواری حائل بین خود و تیم ملی، تمریناتش را جداگانه پی‌گیری نمی‌کرد تا وضعیت فوق‌العاده‌اش حفظ می‌شد و اوت‌کردن‌های چندین‌باره‌اش اتفاق نمی‌افتاد. البته او شانس کمی برای المپیکی‌شدن دارد؛ زیرا شرایط فدراسیون جهانی جهت اعطای سهمیه، تغییر کرده‌است؛ پیش از این، برای کنترل وضعیت دوپینگ، وزنه‌برداران باید حداقل در شش مسابقۀ موردتأیید، با فواصل زمانی تعیین‌شده شرکت می‌کردند، ولی چندی پیش، عدد 6 به 4 تبدیل شد و حال، علاوه‌بر کیانوش در دستۀ 96 کیلوگرم، «علی هاشمی» در دستۀ 109 کیلوگرم (قهرمان جهان در سال‌های 2017 و 2018) نیز شانس المپیکی‌شدن دارد و باید منتظر اعلام رنکینگ از سوی IWF باشیم. البته خود فدراسیون جهانی وزنه‌برداری نیز تکلیف خودش را نمی‌داند و حتی ممکن است به‌نحوی امتیازات را محاسبه کند تا حتی سهراب هم شانس حضور داشته‌باشد! فدراسیون کشورمان، به «سید ایوب موسوی»، «علیرضا بیرالوند» و «علی میری» هم آماده‌باش داده تا اگر طبق رنکینگ، در محدودۀ سبز کسب سهمیه بودند، تمرینات‌شان را حرفه‌ای‌تر از قبل، برای آمادگی المپیک ادامه دهند.
تنها سهمیه‌ای که برای توکیو 2020 از آن مطمئن هستیم، «علی داوودی» در فوق‌سنگین است. او را آیندۀ وزنه‌برداری ایران می‌دانند و دو بار قهرمانی در آسیا در 2019 و 2020، نشان از پیشرفت تدریجی او دارد. البته اگر اتفاق خاصی نیفتد، باید از حالا طلای 105+ توکیو را برای «لاشا تالاخادزه»ی گرجستانی بدانیم؛ غول وزنه‌برداری این روزها که به‌مرور، نام ایرانی‌ها را از اسکوربردهای رکوردهای یک‌ضرب، دوضرب و مجموع جهان در این وزن محو کرد و بعید نیست در المپیک 2020، به رکورد مجموع 500 کیلوگرم حمله کند و افسانه را به واقعیت تبدیل سازد.
با همۀ این اوصاف، مسابقات آسیایی تاشکند، نوید چند وزنه‌بردار خوش‌آتیه را به ما داد؛ «حافظ قشقایی» (که البته مصدومیت، مانع از حضور او روی تخته شد)، «میرمصطفی جوادی»، «رسول معتمدی»، علی میری و علی داوودی، تحت هدایت «محمدحسین برخواه»، یقیناً با افزایش دانش و تجربۀ مربی‌گری او، می‌توانند ایران را به روزهای درخشان وزنه‌بردای بازگردانند.
یک درس دیگر نیز می‌توانیم از سال‌های اخیر بیاموزیم و آن هم الگوبرداری از چینی‌ها در برنامه‌ریزی برای ورزش‌های گوناگون است؛ سال‌های نه‌چندان دور، پرجمعیت‌ترین کشور جهان را فقط در سبک‌وزن وزنه‌برداری مدعی می‌دانستیم، اما اکنون تنها در فوق‌سنگین است که مدعی نیستند و با هدف‌گذاری اصولی، در حال فتح وزنه‌برداری و به‌طور کلی ورزش جهان هستند؛ ای‌کاش می‌شد یک قرارداد 25ساله هم در حوزۀ ورزش، با چین می‌بستیم.
انتظار کسب مدال:
یک برنز
خیلی دور، خیلی نزدیک (دوومیدانی)
دویدن و فقط دویدن، راز موفقیت «فارست گامپ» بود؛ در این مرزوبوم اما، گویا هر کار می‌کنند تا تو با تمام وجود ندوی. چه استعدادهای فراوانی که در کشورمان حضور دارند و برای پرمدال‌ترین رشتۀ المپیک، کشف نمی‌شوند. حتی اگر هم‌چون «حسن تفتیان»، کشف هم بشوی، کفش‌هایت را پیش از مسابقه می‌دزدند تا نتوانی با تمرکز کامل مسابقه دهی...
از افسوس بابت درجازدن در دوومیدانی که بگذریم، مشاهده می‌کنیم درحالی‌که پیش از این، در لندن و ریو، سهمیه‌های المپیک‌مان دورقمی می‌شد، تاکنون تنها سه سهمیه توسط «احسان حدادی» (پرتاب دیسک)، حسن تفتیان (دوی 100 متر) و «مهدی پیرجهان» (دوی 400 متر با مانع) کسب کرده‌ایم؛ البته هم‌چنان تا پایان زمان جدال برای رسیدن به حدّنصاب ورودی المپیک، «فرزانه فصیحی» (دوی 100 متر) شانس رزرو بلیت المپیک را دارد.
سریع‌ترین مرد ایران، در ریو 2016 دست به خلق شگفتی بزرگی زد و برای اولین بار، ما را صاحب جایگاهی در نیمه‌نهایی 100 متر المپیک کرد. حسن تفتیان که اکنون زیرنظر مربی فرانسوی، مشغول آماده‌سازی خود برای المپیک است، به رؤیای رکوردی زیر 10 ثانیه می‌اندیشد؛ غزال تیزپای ایران‌زمین، سد 10 ثانیه را بشکن!
لندن 2012، بهترین دورۀ ایران در ادوار المپیک بود و موضوعی که این اتفاق را شیرین‌تر کرد، کسب مدال در رشته‌ای جدید بود؛ وزنه‌برداری و کشتی، سال‌ها جولان‌گاه ایرانیان در المپیک بودند، تا تکواندو در سیدنی 2000 از راه رسید و سومین رشتۀ مدال‌آورمان شد؛ احسان حدادی اما شگفتانۀ خود را در دومین حضور خود در المپیک رو کرد و نقرۀ پرتاب دیسک را برایمان به ارمغان آورد. وی هم‌اکنون در آمریکا به سر می‌برد و مصدومیت‌های اخیر، متأسفانه از میزان آمادگی‌اش کاسته‌است؛ رقیب اصلی او، «دنیل استال» از سوئد به حساب می‌آید که در آستانۀ المپیک، رکورد 69.71 متر را ثبت کرده، حال آن‌که بهترین رکورد احسان، 69.32 متر است که سال 2008، دیسک را این میزان پرتاب کرد!
مهدی پیرجهان، جوان 22سالۀ دوی 400 متر با مانع، با قرارگیری در رتبۀ 24 جهان و فاصله 0.4ثانیه‌ای با رکورد المپیک، ورودی توکیو را به دست آورد و در کارنامۀ او، هفتمی جوانان جهان را نیز می‌بینیم. او از استعدادهایی است که باید قدرش دانسته شود تا در آینده، رتبۀ خود را ارتقا دهد.
«دختر باد» را می‌توانیم لقب شایسته‌ای برای فرزانه فصیحی بدانیم؛ فصیحی هم‌چنان با شرکت در مسابقات بین‌المللی، در تلاش برای کسب سهمیۀ توکیوست. ورودی المپیک در 100 متر بانوان، 11.15 است، درحالی‌که رکورد شخصی فرزانه –که اخیراً آن را ثبت کرده- عدد 11.61 ثانیه را نشان می‌دهد.
شوالیه‌های روشنایی (شمشیربازی)
از «آریو برزن» تا «بهرام چوبین»، از «سورنا» تا «رستم فرخزاد»، پیشینۀ این سرزمین را مملو از دلاورانی می‌بینیم که جانانه از خاک ایران دفاع نموده‌اند. حال، در توکیو چشمان‌مان به شمشیرهای «مجتبی عابدینی»، «محمد فتوحی»، «محمد رهبری» و «علی پاکدامن» دوخته خواهدشد. درحالی‌که در اسلحه‌های اپه و فلوره، موفقیت چندانی برای ایران حاصل نشده، در سابر، به‌عنوان یکی از قدرت‌های جهان مطرح شده‌ایم و از ریو 2016 با 2 سهمیۀ انفرادی، به توکیو 2020 با 3 سهمیۀ انفرادی و 1 سهمیۀ تیمی، جهش کرده‌ایم. «پیمان فخری»، سرمربی سابریست‌ها بسیار به کسب مدال امیدوار است و ما نیز خاطرۀ خوش مجتبی عابدینی در ریو و کسب عنوان چهارمی و شنیدن نفس‌های سنگین مدال را از خاطر نخواهیم‌برد؛ این کاپیتان خوش‌اخلاق سابر ایران، هم‌اکنون در ردۀ 14ام رنکینگ قرار دارد و پاکدامن با رتبۀ 24، رهبری با رتبۀ 36 و فتوحی با رتبۀ 39، همگی آرزوی افتخارآفرینی در هفتۀ نخست مرداد 1400 را در ذهن می‌پرورانند.
در بخش تیمی، رقبای ایران (با رنکینگ 6 جهانی)، کشورهای کرۀ جنوبی، روسیه، مصر، آمریکا، آلمان، ایتالیا و مجارستان هستند و در بخش انفرادی نیز «اوه سانگوک» از کرۀ جنوبی، «الی دِرشوییتز» از آمریکا و «لوکا کوراتولی» از ایتالیا، می‌توانند دشوارترین رقیبان پهلوانان ایرانی لقب گیرند.
انتظار کسب مدال:
یک برنز
فقط یک راند دیگر مبارزه کن (بوکس)
«یک راند دیگر مبارزه کن، وقتی پاهایت چنان خسته‌اند که یارای ایستادن نداری.
یک راند دیگر مبارزه کن، وقتی بازوانت چنان خسته‌اند که قدرت گاردگرفتن نداری.
یک راند دیگر مبارزه کن، وقتی که خون از دماغت جاری است و چشمانت سیاهی می‌رود.
یک راند دیگر مبارزه کن، وقتی چنان خسته‌ای که آرزو می‌کنی حریف مشتی به چانه‌ات بزند و کار را تمام کند.
یک راند دیگر مبارزه کن و به یاد داشته‌باش: کسی‌که همواره یک راند دیگر مبارزه می‌کند، هرگز شکست نمی‌خورد».
پوست‌اندازی تیم ملی بوکس کشورمان، سبب شد تا در مسابقات قهرمانی آسیا 2021 امارات، با ترکیبی جوان، به مصاف رقبا برویم؛ تنها فرد باتجربۀ ترکیب، «احسان روزبهانی»، کاپیتان قدرتمند تیم بود. بچه‌ها در داخل رینگ، جواب اعتماد «علیرضا استکی»، سرمربی تیم ملی را دادند و یک نتیجۀ تاریخی کسب کردند: دو نقره و دو برنز؛ نتیجه‌ای که از سال 2002 تابه‌حال سابقه نداشت. مدال‌های رنگارنگ و مبارزات دلاورانۀ بوکسورهای خوش‌آتیۀ کشورمان، نوید آینده‌ای درخشان در این رشته را به ما داد.
ما دو نماینده در بوکس 2020 توکیو داریم؛ «دانیال شه‌بخش» در 60 کیلو و «سید شاهین موسوی» در 75 کیلو.
شه‌بخش، در مسابقات آسیایی خردادماه 1400، دست به کار بزرگی زد و در گام نخست، «سریک» از قزاقستان را شکست داد تا بالأخره پس از مدت‌ها، شاهد پیروزی مشت‌زنی از ایران بر مشت‌زنی از قزاقستان باشیم. در ادامه، شاهد غلبۀ او بر رقبای قدرتمند کویتی و هندی بودیم. وی در فینال، علی‌رغم ارائۀ مبارزه‌ای پایاپای، مغلوب حریف مغول شد و مدال نقره را از آن خود کرد.
موسوی نیز در رقابت‌های قهرمانی آسیا، پس از استراحت در دور نخست، بوکسور تاجیکستانی را از پیش رو برداشت، اما در مرحلۀ نیمه‌نهایی، زورش به «آبیلخان آمانکول» از قزاقستان نچربید و به نشان برنز بسنده کرد.
دو ورزشکار قدرتمند کشورمان، در اندیشۀ عبور از سد یک‌چهارم و کسب اولین نشان تاریخ بوکس در بازی‌های جهانی و المپیک هستند. اردوهای مشترک با تیم‌های قدرتمند ازبکستان، قزاقستان و الجزایر نیز از اقدامات مثبت فدراسیون در راستای آماده‌سازی تیم در راه پرپیچ‌وخم موفقیت بود.
تفنگ خالی، نتایج عالی (تیراندازی)
این‌که «انسان در محدودیت‌ها ستاره می‌شود»، برای ملی‌پوشان تیراندازی با تفنگ ایران، صرفاً یک جملۀ تزئینی نیست، بلکه آن‌ها با پوست و گوشت و خون‌شان، این چند کلمه را احساس کرده‌اند. تنها خدا می‌داند اگر فقط فشنگ کافی برای تمرین داشتند، چه غوغایی در مسابقات جهانی و المپیک می‌کردند.
علی‌رغم فقدان امکانات لازم، 6 سهمیه توسط «نجمه خدمتی»، «آرمینا صادقیان»، «هانیه رستمیان»، «فاطمه کرم‌زاده»، «جواد فروغی» و «مهیار صداقت» به دست آمده و در اندک مسابقات برون‌مرزی اعزامی هم نشان داده‌اند می‌توانند پابه‌پای قهرمانان جهان و المپیک، رقابت کنند.
خدمتی و صادقیان در تفنگ بادی 10 متر زنان، رستمیان در تپانچۀ بادی 10 متر زنان، کرم‌زاده در سه‌وضعیت 50 متر زنان، صداقت در سه‌وضعیت مردان و فروغی در تپانچۀ بادی 10 متر مردان، رقابت‌های خود را برگزار خواهندکرد.
ای باد شرطه برخیز! (قایقرانی)
دریای طوفانی روزگار، انسان‌هایی می‌خواهد جهت هدایت قایق‌های مبتلا به تلاطم آب‌های خروشان؛ «وقتی طوفان تمام شد، یادت نمی‌آید چگونه از آن گذشتی و چطور جان به در بردی. حتی در حقیقت مطمئن نیستی طوفان واقعاً تمام شده‌باشد. اما یک چیز مسلّم است؛ وقتی از طوفان بیرون آمدی، دیگر همان آدمی نیستی که قدم به درون طوفان گذاشت...!» (تکه‌ای از کتاب «کافکا در کرانه»، اثر «هاروکی موراکامی»)
آب‌های توکیو، برای ایران، با 2 سهمیۀ قطعی، آرام است؛ «علی آقامیرزایی» (نفر نخست مسابقات کسب سهمیۀ المپیک 2020) در کایاک تک‌نفرۀ 1000 متر و «نازنین ملایی» (نفر دوم مسابقات کسب سهمیۀ المپیک 2020) در روئینگ تک‌نفرۀ سنگین‌وزن، 2 ملی‌پوش قایقرانی ما هستند.
یکی از حواشی پیش‌آمدۀ اخیر در این رشته، ماجرای انتخاب فرد اعزامی به المپیک بین نازنین ملایی و «بهمن نصیری» (نفر دوم مسابقات کسب سهمیه در روئینگ تک‌نفرۀ سنگین‌وزن) بود؛ زیرا طبق قوانین، نمی‌توانستیم بیش از 2 اعزامی به توکیو داشته‌باشیم. در نهایت، پیش از انتخاب توسط فدراسیون، نصیری به‌نفع ملایی کنار رفت، ولی تصمیم خود را علی‌رغم شایستگی‌ها و برتری‌اش عنوان کرد و همین موضوع، کار فوق‌العاده‌اش را بی‌ارج‌وقرب ساخت.
صادرنشدن ویزای «رکسانا رازقیان»، ملی‌پوش اسلالوم ایران، از سوی تایلند و سهل‌انگاری کنفدراسیون آسیا در این زمینه هم یک اتفاق تلخ بود که سبب ازدست‌رفتن شانس کسب سهمیه در این بخش شد؛ این موضوع، در حالی بود که رازقیان، نسبت‌به سایر رقبا، رنکینگ بهتری داشت.
زنجیرهای نامرئی (دوچرخه‌سواری)
یکی از بی‌برنامه‌ترین فدراسیون‌‌های ورزشی در سالیان اخیر، بدون شک، فدراسیون دوچرخه‌سواری به حساب می‌آید. شدت غم‌انگیزبودن ماجرا تا آن‌جاست که اگر در المپیک، دوچرخهسوار ما صرفاً خط پایان را رد کند، باید کلاه‌مان را به‌نشانۀ سرور و شادمانی، به هوا بیندازیم!
اخیراً انتخابات فدراسیون هم انجام شده و «محمود رشیدی»، رئیس جدید، کار سختی را برای انداختن دوچرخه‌سواری ایران در ریل موفقیت خواهدداشت. تک‌سهمیۀ ایران در بخش جادۀ المپیک پیش‌رو نیز به‌خاطر قرارگیری ایران در بازۀ 33 تا 50 رنکینگ جهانی به دست آمده و از بین «میر صمد پورسیدی»، «سعید صفرزاده»، «بهنام آرین» و «امیرحسین جمشیدیان»، یک نفر ره‌سپار توکیو خواهدشد. از بین این 4 تن، تنها پورسیدی سابقۀ حضور بازی‌های المپیک (ریو 2016) را داراست.
خروش خم چرخ چاچی (تیراندازی با کمان)
تاریخ گواهی می‌دهد که از دیرباز، در این خطه، تیراندازی یکی از هنرهای ایرانیان به شمار می‌رفته و حتی واژۀ archery (تیراندازی)، از لغت «آرش» (کمان‌گیر افسانه‌ای ایرانی) اقتباس شده‌است. گرچه هنوز نتوانسته‌ایم در بخش ریکرو، قدرت خود را به جهان دیکته کنیم، اما قهرمانی کامپوند تیمی مردان در جهانی 2015، هرگز از یادها نخواهدرفت. حال باید افسوس بخوریم که مسابقات المپیک تنها در مادۀ ریکرو برگزار می‌شود و شانس کم‌تری برای موفقیت خواهیم‌داشت. البته تا بدین‌جا یک سهمیه توسط «میلاد وزیری» -که خود سابقۀ حضور در المپیک را در سال 2012 دارد- کسب شده و در مسابقات جهانی پاریس، می‌توان به فکر افزایش سهمیه‌ها، در تیمی آقایان و بانوان و هم‌چنین انفرادی بانوان بود. جدا از وزیری، «صادق اشرفی»، «امین پیرعلی»، «رضا شبانی»، «زهرا نعمتی»، «شیوا شجاع‌مهر»، «سوگند رحمانی» و «مهتا عبداللهی»، شانس المپیکی‌شدن را دارند.
نوشاد، NO SHAD(تنیس روی میز)
شکاف بین ورزش همگانی و ورزش قهرمانی، یکی از معضلات بزرگ ورزش ما تلقی می‌گردد؛ درحالی‌که بوستان‌های کشور، مملو از میزهای پینگ‌پنگ است، وقتی صحبت از ورزش‌کاران حرفه‌ای تنیس روی میز می‌شود، باید منتظر ظهور پدیده‌هایی مانند برادران عالمیان باشیم. زنگ خطر در این ورزش، با کسب تنها یک سهمیه، به صدا درآمده‌است. «نیما عالمیان»، با کسب مقام نخست در مسابقات کسب سهمیۀ آسیای میانه، تنها نمایندۀ پینگ‌پنگ ایران در توکیو خواهدبود و «نوشاد عالمیان»، با توجه به کاهش سهمیۀ پینگ‌پنگ‌بازهای مرد حاضر در المپیک توکیو (از 70 به 65)، شانس حضور در سومین المپیک متوالی‌اش را از دست داد.
در انتظار غریق‌نجات (شنا)
پس از دوومیدانی با 48 مدال طلا، شنا با 37 عدد، دومین رشته‌ای است که بیش‌ترین مدال در آن توزیع شود، لیکن بی‌توجهی و غفلت ما نسبت‌به این امر، باعث شده در این ورزش پرمدال، ثانیه‌ها و حتی دقیقه‌ها تا مدال المپیک فاصله داشته‌باشیم و نیاز به غریق‌نجاتی که بیاید و سبب‌ساز شیرجۀ ما به‌سوی کام‌یابی در این رشته شود، سال‌هاست که حس می‌شود.
هنوز نماینده‌ای در شنای توکیو نداریم، اما «بنیامین قره‌حسنلو»، «مهدی انصاری»، «متین بالسینی»، «سینا غلامپور» و «علیرضا یاوری» به مسابقات انتخابی صربستان اعزام خواهندشد تا در صورت رسیدن به رکورد ورودی المپیک، سهمیه را اخذ نمایند؛ در غیر این صورت، باید منتظر اعطای سهمیۀ یونیورسالیتی (وایلدکارت) باشیم.
تعبیر رؤیا (ژیمناستیک)
رفتن تا لبۀ موفقیت و احتمال نرسیدن به آن، می‌تواند یکی از دردناک‌ترین احساسات یک انسان در طول حیاتش باشد؛ هنگامی‌که «سعیدرضا کیخا»، در آستانۀ کسب سهمیۀ تاریخی حلقۀ خرک المپیک 2020 توکیو بود، ویروس منحوس کرونا، فینال مسابقات را لغو و ژیمناستیک ایران را نقره‌داغ کرد.
پیشرفت این رشتۀ محبوب در ایران، در سال‌های اخیر بسیار محسوس بوده و هم‌اکنون، سعیدرضا کیخا در رتبۀ 4 خرک جهان و «مهدی احمدکُهنی»، در رتبۀ 16 دار حلقۀ جهان جای دارند. «حیف»، شبه‌جملۀ بسیار نارسایی خواهدبود، اگر ایران مسافر ژیمناستیک توکیو 2020 نباشد.
خبر خوب برای ژیمناست‌ها و به‌طور کلی ورزش کشورمان آن‌که جام جهانی قطر –که نیمه‌کاره مانده‌بود- از دوم تا پنجم تیرماه برگزار خواهدشد و ما، شانس افزایش سهمیه‌های کاروان‌مان را از طریق این ورزش یافته‌ایم.
گرچه گل‌سرسبد موفقیت‌های ژیمناستیک ایران در سالیان اخیر، دو نقرۀ جهانی کیخا و احمدکُهنی است، اما «سید محمد شفیعی»، «محمدرضا حمیدی» و «محمدرضا خسرونژاد» نیز شانس کسب سهمیه را دارند.
توهم مبارزه (جودو)
جنگیدن با دشمن فرضی، فقط توهم مبارزه را پدید می‌آورد و آسیبی هم اگر به کسی برسد، به شخص مبارزهکننده وارد می‌شود؛ داستان جودوی ما و «آرش میراسماعیلی»، مصداق همین چند کلمه است؛ تعلیق پشت تعلیق، فراری‌دادن جودوکاران کشورمان و تشدید اختلافات داخلی، ثمرۀ حضور یک فرد ایدئولوژی‌زده در رأس فدراسیون این ورزش رزمی بوده.
دارندۀ مدال برنز جهانی 73- کیلوگرم جودو، «محمدمهدی بریمانلو»، تنها سهمیۀ جودوی ما در المپیک 2020 را کسب کرده‌بود، اما تعلیق جدید و چهارسالۀ فدراسیون جودو، حضور بریمانلو در تاتامی توکیو را در هاله‌ای از ابهام قرار داده تا برگ زرینی دیگر در کارنامۀ درخشان جناب میراسماعیلی نقش بندد!
نتوان شبه تو جُستن(والیبال)
وقتی «خولیو ولاسکو»ی آرژانتینی در سال 2011، از پله‌برقی فرودگاه امام خمینی (ره) پایین می‌آمد، بارقه‌های امید در میان والیبال‌دوستان پدیدار گشت؛ دیری نپایید که این امیدواری، به سرتاسر ایران منتقل شد و کم‌کم والیبال را حتی بیش‌تر از فوتبال، در کانون توجه ایرانیان قرار دارد. شب‌های لیگ جهانی، جام جهانی و ... هرگز از خاطرمان نخواهدرفت. پس از ولاسکو، «اسلوبودان کواچ»، «رائول لوزانو» و «ایگور کولاکوویچ» نیز طعم سرمربی‌گری تیم ملی والیبال ایران را چشیدند. صعود به المپیک پس از 52 سال، در دورۀ پیشین این بازی‌ها اتفاق افتاد و ایران حتی تا مرحلۀ یک‌چهارم نیز بالا آمد؛ که به نایب‌قهرمان آن دوره، ایتالیا، باخت و حذف شد. این بار اما سروقامتان، در اندیشۀ رسیدن به جمع 4 تیم برتر المپیک و حتی کسب مدال هستند؛ اتفاقی که در ورزش‌های تیمی، برای ایران در المپیک بی‌سابقه است.
در توکیو، ما در گروه A رقابت‌ها با تیم‌های ایتالیا، لهستان، ونزوئلا، ژاپن و کانادا هم‌گروه هستیم؛ از بین این 6 تیم نیز 4 تیم به مرحلۀ یک‌چهارم نهایی صعود می‌کنند و به‌صورت ضربدری، با 4 تیم برتر گروه Bرقابت خواهندکرد؛ جایی‌که برزیل، آمریکا، روسیه، آرژانتین، فرانسه و تونس حضور دارند.
سکّان هدایت این تیم دوست‌داشتنی، به‌تازگی به «ولادیمیر آلکنو»ی روس سپرده شده‌است که سابقۀ قهرمانی در المپیک (2012 لندن) را با تیم ملی روسیه دارد. وی در بازی‌های لیگ ملت‌های جهان –که هم‌اکنون در جریان است- دست به کار بزرگی زده و تغییر نسل والیبال ما را سبب شده‌است؛ نسل طلایی ما، در حال دگردیسی است و نسل طلایی 2، از دل این پیلۀ کرم ابریشم، بیرون می‌آید؛ همان‌هایی که در سال 2019، قهرمان جوانان جهان شدند. حضور بازیکنانی نظیر «امیرحسین اسفندیار»، «علی‌اصغر مجرّد»، «محمدرضا حضرت‌پور»، «بردیا سعادت»، «صابر کاظمی»، «میثم صالحی» و ...، در کنار «سعید معروف»، «سید محمد موسوی»، «میلاد عبادی‌پور»، «امیر غفور»، «پوریا فیاضی» و ...، ما را امیدوار به یک تغییر نسل تدریجی، توأم با نتیجه‌گیری در میادین مختلف، می‌نماید.
یا خدا! مگه داریم؟(بسکتبال)
درحالی‌که در ماه‌های اخیر، بازربیتر «پری پتی» در فینال لیگ داخلی بسکتبال، نقل محافل ورزشی شده، باید منتظر یکی از مهم‌ترین اتفاقات تاریخ بسکتبال ایران باشیم؛ حضور در گروه مرگ المپیک!
تیم ملی بسکتبال ایران، در گروه A رقابت‌ها، با آمریکا، فرانسه و یک تیم برگزیده از بازی‌های انتخابی تیرماه 1400، هم‌گروه شده‌است. آسمان‌خراش‌های سرزمین پارس، می‌توانند با یادآوری روزهای خوش در جام جهانی 2019 چین، که بالاتر از میزبان، به‌شکلی دراماتیک، به‌عنوان برترین تیم آسیایی به المپیک صعود کردند و انتقام فینال جاکارتا را از این تیم گرفتند، در ژاپن نیز خوش بدرخشند. بسکتبالیست‌های دلاورمان، در همان مسابقات نشان دادند که ابایی از رویارویی با بزرگان جهان ندارند؛ باخت با اختلاف اندک به قهرمان جهان (اسپانیا)، گویای این امر است.
لیست اخیر اعلامی از سوی «مهران شاهین‌طبع» برای حضور در پنجرۀ سوم مسابقات کاپ آسیا 2021، نکات ویژه‌ای دارد؛ از تداوم حضور قدیمی‌ها نظیر «روزبه ارغوان»، «محمد جمشیدی»، «حامد حدادی»، «محمد حسن‌زاده»، «بهنام یخچالی»، «ارسلان کاظمی»، «صمد نیکخواه بهرامی» و «مایک رستم‌پور» گرفته، تا دعوت از «پویان جلال‌پور»، بازیکن ایرانی-آلمانی حاضر در بوندس‌لیگا، که برای بار نخست، به تیم ملی ایران دعوت شده‌است.
نویسنده: مهندس سید محمدحسین قاسمی، دانش‌آموخته‌ی مهندسی مکانیک دانشگاه صنعتی شریف
