روایت جامعه اسلامی شریف از حضور حجت‌الاسلام رئیسی در دانشگاه شریف
از دوستان بسیج دانشجویی شنیدیم رئیس‌جمهور در روز دانشجو به دانشگاه ما می‌آید. گمان می‌کردیم این برنامه نیز مطابق سال‌های ۹۶ و ۹۸ که سخنگوی قوه قضاییه و سخنگوی دولت، مهمان شریف بودند، به همان روال برگزار می‌شود. آن برنامه‌ها که از سمت بسیج دانشجویی شریف برگزار می‌شد، مسئولان شنونده انتقادات صریح و شفاف دانشجویان بودند. در آن برنامه‌ها همه تشکل‌های سیاسی دانشگاه برای صحبت مقابل مسئولان عالی‌رتبه تریبون داشتند. به همین علت، پیگیر سازوکار برنامه جهت دریافت تریبون برای جامعه اسلامی شریف شدیم. پس از صحبت با مسئولان فرهنگی دانشگاه و بسیج دانشجویی متوجه شدیم آن‌ها اختیار کمی در تخصیص تریبون‌ها به دانشجویان دارند. چنین تصمیماتی از قبل توسط نهاد ریاست جمهوری به نهاد کل رهبری واگذار شد و نهاد کل سهمیه تریبون‌ها را به اتحادیه مرکزی تشکل‌ها اختصاص داده بود. از جمله اتحادیه جامعه اسلامی که مواضع آن لزوما مورد تایید جامعه اسلامی شریف نیست.
صبح امروز، ۱۶ آذر، کارت‌های ورود به جلسه را در ساختمان معاونت فرهنگی از مسئولان بسیج دانشجویی تحویل گرفتیم. البته این آخرین‌باری بود که بسیج را جزو برگزارکنندگان برنامه دیدیم. پس از آن به سمت محل برگزاری (دانشکده مدیریت و اقتصاد) حرکت کردیم. جو حاکم بر محل برگزاری، با فضایی که از سال‌های گذشته برای برنامه روز دانشجو سراغ داشتیم متفاوت بود.
در آنجا برگزارکننده‌ها دیگر دانشجو نبودند. پیش از ورود به سالن دو مرحله بازرسی از دانشجویان انجام شد و وسایل التکرونیکی دانشجویان به طور کامل گرفته شد. دو نامه کارکنان دانشگاه که قرار بود به دست رئیس جمهور برسانیم نیز پیش از ورود به جلسه از ما گرفته شد! اوج این اتفاقات عجیب، این بود که حاج‌آقا طباطبایی، مسئول نهاد دانشگاه شریف و دکتر فخارزاده، معاون فرهنگی در بدو ورود به سالن با مشکل مواجه شدند و برای احراز هویت خود، دقایقی معطل شدند. حتی بسیج دانشجویی که قصد پوشش زنده برنامه و پرسیدن سوالات دانشجویان از آقای رئیسی را داشت، به علت پروتکل‌های سخت‌گیرانه مسئولان برگزاری، موفق به انجام این کار نشد. تمام این اتفاقات به ما نه حس میزبان بودن بلکه حس میهمان رئیس جمهور بودن را القا می‌کرد.
به علت کمبود فضا، در قسمت بالایی سالن مستقر شدیم؛ علی‌رغم این که شماره کارت‌های ما به صندلی‌های طبقه اول اختصاص داشت. تعداد کم دانشجویان و فضای سرد سالن، باز هم برایمان تعجب‌آور بود، چرا که خاصیت این جلسات دانشجویی، حضور پرشور دانشجویان در سالن بود. پس از مقدمات، صحبت نماینده‌های گروه‌های دانشجویی آغاز شد. زمان کمِ اختصاص داده شده به دانشجویان(۵ دقیقه) نامعمول بود. این صحبت‌ها نیز به طور کلی برایمان ناامیدکننده بود؛ چرا که لحن انتقادی‌‌ای که در این‌گونه مراسمات دانشجویی توقع می‌رود وجود نداشت. از برخی از نماینده‌های دانشجویی که بگذریم، موضع بقیه سخنرانان، این حس را در ما تشدید می‌کرد که گویی قرار نیست شاهد فضایی پرشور و انتقادی، علیه دولت باشیم؛ که سیاق این‌گونه مراسمات دانشجویی است. بیشتر انتقادات آن‌ها به دولت آقای روحانی صورت گرفت. نکته قابل توجه این بود که اکثر دانشجویان با شعارهای خود، از رئیسی حمایت می‌کردند، امری که در جلسات مشابه معمولا عکس آن اتفاق می‌افتاد. در آن جلسات دانشجویان سعی می‌کردند طعم تند انتقاد را به مدعو بچشانند.
پس از دانشجویان، نوبت به حجت‌الاسلام رئیسی رسید. صحبت‌های ایشان، به طرز نامنتظره‌ای ناظر به صحبت‌های دانشجویان نبود و همان حرف‌های همیشگی بازگو می‌شد؛ صحبت‌هایی کلی درباره حل قریب‌الوقوع تمام مشکلات کشور، به شرط اتحاد و دوری از حواشی. لحن سخن ایشان، انتقادات دانشجویان را بی‌مورد تلقی می‌کرد. حتی در انتها آقای رئیس‌جمهور، صحبت‌های انتقادی یکی از نمایندگان را در شأن پاسخگویی ندانست و واکنش‌های جدلی و تسویه‌حسابانه یکی دیگر از تشکل‌ها درباره ایشان را کافی خواند.
اما سوال اینجاست که آیا جو موجود در آن جلسه جو واقعی حاکم بر دانشگاه بود؟ آیا می‌توان از این مراسم به عنوان آیین بزرگداشت روز دانشجو نام برد؟ متاسفانه اتفاقی که در انتخابات ریاست جمهوری و نحوه انتخاب آقای رئیسی به عنوان رئیس جمهور روی داد، در برنامه روز دانشجو و در دانشگاه شریف نیز عینا تکرار شد و ما شاهد فضایی کاملا یک‌دست و پر از مراقبت‌های ناشی از ترس بودیم.
پایان.
