از ابتدای تاریخ، سرمایه داری و کسب آن عادت بشریت بوده، یک روز سرمایه شکارو است روز دیگر آتش. فرقی ندارد شما در چه محیط جغرافیایی زندگی می کنید، پول موجود داست داشتنی ای است که می تواند در هرجای این کره آبی هم که باشید شکارتان کند. ربطی هم ندارد ایسمش [مکتب اش] کجایی باشد.
روی سخنم از این جهت است که تلاش برای نابودی فرهنگی به نام سرمایه داری یا خشکاندن ریشه های آن در ذهن ما کاملا بیهوده است. نمی‌شود با رویای پولدار شدن و "زندگی پولی" شب را سحر کرد اما بخواهیم مدام در رسانه و کلاس های درس اثبات کنیم سرمایه داری به پایان رسیده و بن بست آن نزدیک است.
کودکی با این تجسم زندگی می‌کند که برای محبت به مادرش باید پول داشته باشد تا یک گل بخرد، بعدها بزرگتر می شود و یاد میگرد برای زندگی بهتر و کسب جایگاه بالاتر باید رشته ای را انتخاب کند که پول بهتری در آینده برایش بسازد، چندی بعد اگر بخواهد دنبال هنری برود باید ببیند آیا هنری پول ساز هست یا خیر و در نهایت برای عاشق شدن باید دنبال پول بگردد تا ازدواجی موفق داشته باشد.
محبت پولی تبدیل می شود به تحصیلات پولی، تحصیلات پولی به هنر پولی و در نهایت زندگی پولی یعنی غرق شدن در کاپیتالیسم.
خشکاندن ریشه های کاپیتالیسم در مغز اتفاق نمی افتد، هیچگاه اتفاق نمی افتد. برخلاف به بن بست رسیدن اتفاقا مدام هم رشد می کند و گنده تر می شود. جامعه فقیر به دنبال سرمایه داری و زندگی پولی مدام می دود و جامعه ثروت مند هم که تکلیفش مشخص است؛ آن خیلی وقت است که به دنبال پول رفته و به این خاطر که مزه اش را چشیده عمرا رهایش کند به شما قول می‌دهم.
همین که فکر می کنید فردا چه بخرید، چه بپوشید، در کدام رستوران غذا بخورید، تکنولوژی جدید آینده چه خواهد بود، بلاک باستر بعدی که باید ببینم چیست، برای زندگی آسوده بی دغدغه چقدر کار کنم و... یعنی دارید از سرمایه داری لذت می برید. پس به خودتان دروغ نگویید و سرمایه داری را بد جلوه ندهید.
شاید تنها عیب سرمایه داری استعمار و استثماری بود که آورد. اما باور کنید حتی اگر سرمایه داری هم در آن برهه تاریخی عنوان دیگری داشت، حتما اتفاق می افتد و بیشتر از آنکه از ذات سرمایه داری نشات بگیرد از دوران تاریخی صنعتی شده تشنه قدرت ریشه می‌گرفت و بزرگتر می شد.
در واقع عیب سرمایه داری این بود که همزمان با صنعتی شدن جوامع و نیاز به استعمار و استثمار جوامع غیرصنعتی، نامش این چنین بر سر زبان ها افتاد.
ما همگی فرزندان سرمایه داری هستیم. چه بخواهیم و چه نخواهیم زندگی پولی ما را هر روز بیشتر از دیروز نیازمند تسلط بر بازارهای مالی و کسب سود و ثروت می کند. حتی شکی نیست که پول می تواند آدم بکشد و به تنها باقی مانده از تمدن بشری تبدیل شود.
