سینما یک سالن پر از آدم خیره به پرده ای بی جان بیش نیست. مکانی که با تمام شلوغی اش خلاصه ای است از تنهایی. همان خلأ که در بین روزمرگی، ممکن است هرچیزی جایش را پر کند. یک روز سیگار، فردا روز یک عشق و روزی دیگر هر چیز ممکن. اما حقیقت این سالن پر طمطراق چیز دیگریست.
انسان مدرن، یک موجود خسته و شکست خورده است. همه می دانیم در ورطه ای از تاریخ سینما ایستاده ایم که همین انسان خسته و شکست خورده می خواهد رویا پردازی کند، اما شکست می خورد. سالن های سینما از نشان دادن عناوینی دور از حقیقت این انسان حقیر و کوچک، آن را تنها و محزون کرده اند. انسانی می‌نشیند، در تنهایی غرق می‌شود و هیچگاه نمی فهمد فصل مشترک خودش با آن موجود نمادین در اتوپیای دست نیافتنی روی پرده چیست؟
این متن درباره یأس سینمایی، یا تفکری شبه روشنفکرانه به سینما نیست. درباره خود تنهاییست. درباره انسان به ماهو انسان بودنش و حقارت مفاهیم در بیان شکنندگی ادراک یک تصویر پوچ و ناهمگن از این موجود بر پرده عریض سینما که نه تنها کمکی به بازسازی غارتنهایی افلاطون منشانه اش نکرده، بلکه مدام او را تنهاتر، غیر دوست داشتنی تر و حتی منفک از خودش نیز ساخته. سینما الحق که باید تجاری باشد اما نه بواسطه فروش انسانیت و تبدیل این موجود خشتی به ماشینی که صرف رویاپردازی صاحبان استودیوهای کلان ساخته شده اند و هیچ وجه اشتراکی بین انسان قرن بیست و یکمی با خودش پیدا نمی کند.
تنهایی از همین جا شروع می شود. سینمایی که در آن یک مشت انسان تنها، با خیره شدن به پرده و دیدن خیال بافانه ترین رشادت ها، عشق ورزی ها و زندگی کردن ها خیال می کنند تا چه حد از واقعیت و یا بهتر است بگویم "حقیقت" ماجرای جهان هستی به دورند و همین روز به روز تنها ترشان می‌کند.
یک روز اما این انسان کاملا فراموش خواهد شد، جایش را چه موجود ترسناکی پر کند نمی‌دانم، اما هرچه هست عینا دروغ است و مثل علفی هرز رشد می کند. یا آنقدر تنها می شود تا خودش را غرق می‌کند.
سینمای دوست داشتنی انسان دوست داشتنی خلق نمی کند، انسان حقیقی را بازسازی می‌کند. همین انسان عصر مدرن فلاکت زده تنها را. یک بار هم که شده سینما باید دست از داستان گفتن بردارد، به کوچه و خیابان برود، به خانه های مردم برود، بدون فکر به فروش ماکت انسانی اش "شخصیت پردازی" کند. از هرچه بلد است، از هرچه دیده است. انسان ساختن کار فکری نیست، یک ذهنیت اکتسابیست.
اگر می خواهید در سالن شلوغ سینما مثل همه هم سالنی هایتان تنها نشوید، قبل از دیدن هر فیلم بیاد بیاورید انسان مدرن که شما باشید، قرار نیست هیچ وجه مشترکی با انسان فراواقعیت روی پرده داشته باشد. انسان شما خاک خورده و کثیف تر از آنی است که روی پرده به ذهنتان تجاوز می‌کند و از خودتان تنهایتان می کند.
