آخرین مهره

جراحت روح ، آشفته از خواب و بیداری ، اخمی مضحک و روحی کِدِر .

موسیِ عصا شکسته و رانده شده از قبیله ی سنت ، ای ناخشنود از لنگرِ باز انداخته شده ی سکون بر ساحل پیکره ات ، یک صبح‌دیگر شروع شده ! باید بیدار شوی ...

نسیم نرم و خورشید پهن بر آسمان ، کلیشه های تکراریِ هر روز ! مضحک ، نا مطمعن ، مسحور .

پیر مردی درونم هر روز صبح آرام با قهوه ای توی دست مینشیند و با خودش شطرنج بازی میکند ، خسته از باختن به خودش ، خسته از ناچیز بودن اما همواره با لبخندی طعنه وار از بودن .

آینه ام را نگاه میکنم : زشت ، بی عرضه ، بی وجود ، بی استعداد ، بی نمک ، بی هنر ، بی عقل ، بی خاصیت ، بی منطق ، بی رفیق ، بی جرعت ...

آبی به صورتم میزنم و نگاه بی تفاوتم را از آینه بر میدارم ؛ با این روانپریشی ها غریبه نیستم .

غم از صورتم پر زده تا زمانش را پیدا کند و برگردد ، میدانم که باید تحمل کرد و میدانم که زمان مهاجرت احوال من کوتاه نیست ...

دوش آب سرد ، صبحانه ی بی طراوت ، بهاری پر اُمّید ، خاطراتی تلخ ، زندگی ای خاکستری و چشم به عقربه های ساعت .

کفش های چرمِ ترک خورده ، جینِ مشکی ، پیرهن خاکستری ، دستمال گردن و ادکلن.

روز ، آدمهای بی حس ، خیابان ، فضای پر از دود ، شلوغی و بالاخره استودیو .

کار ، کار ، کار ، کار

خستگی در کردن و نوشیدنی .

راه برگشت ، غروبِ دلگیر ، اتاقم و شب !

شبها کابوسِ جونِ شاعراست .

اما میبینی که هنوز پاره پاره ی قطعاتِ از هم پاشیده ی تنم به هم وصل میشن و با هر قیمتی شده مرکّبِ "حس" پس میدن .

هر لحظه که شوقِ رها شدن از این مسیر پر خطر ، هر زمان که کورسوی نوری ، هر آن که فرصتی برای بیرون اومدن ازین مرداب پیدا میکنم ،

تمام جهان برام سیاه و بی رنگ میشه تا منو به خودِ تنهای سابقم برگردونه ...

با حس گناهِ باختن به خود ، من آخرین مهره ی بازی امروز رو میزارم .

کیش ، مات