یادداشتی جامعهشناختی بر نظریه فاطمه مرنیسی
ایران کشوری است؛ که در طول تاریخ دستخوش تغییرات فراوانی شده است. در میان این تغییرات، اسلام توسط دولتمردان و رجال سیاسی سلیقهای تفسیر شد و قوانین، نه بر اساس اسلام و قرآن، بلکه با توجه به منفعت شخصی وضع شدند. در این جامعه "زن" به عنوان موجودی دارای جذابیت جنسی، ضعیف و نیازمند حمایت شناخته شد و به شی زیبایی تقلیل پیدا کرد که محتاج مراقبت و محافظت است.
همین باور ابزاری برای سرکوب زنان شد و محدودیتهایی برای جنس زن ایجاد و به حاشیه رانده شد. پشت پوشش و حجاب، پنهان ماند و جنس ضعیفی شمرده شد که در تمام طول زندگیاش نیازمند است؛ که تحت سرپرستی یک مرد قرار بگیرد و در اغلب کارها، مردان بر آنها ارجعیت دارند. با جا باز کردن قوانین سنتی و مردسالارانه در فرهنگ عامه، دیدگاه ها به این سمت سوق پیدا کردند که نگاه به افراد، پیش از تمرکز بر توانمندی هایشان، باتوجه به جنسیتشان باشد و تفکیک جنسیتی و دیوار کشیدن بین زنان و مردان هم این دیدگاه را تشدید کرد.
برای رهایی از این وضعیت و عبور از جامعه ی مردسالار، باید زنان در دل جامعه حضور پیداکنند و توانایی هاشان به کار گرفته شود و مهارت هایشان به دلیل زن بودن، نادیده گرفته نشود.
در جامعه ی مدرن، همانطور که خانم مرنیسی معتقد بود؛ آزادی و دموکراسی هم برای زنان و هم برای مردان ضروری و لازم است و رسیدن به آن نیازمند تلاش هردو جنس است. آنها باید از فضای محدود ذهنشان پیش تر بروند و بپذیرند؛ که نقش محافظ و محفوظ ندارند. مردان باید باور کنند؛ که زن موجودی وسوسه انگیز نیست و به عنوان یک انسان و در جایگاهی برابر، حق حضور در جامعه را دارند و در آن زمینه ای که دارای علاقه و مهارت هستند؛ حق فعالیت دارند. از سوی دیگر، زنان باید با تقویت عزت نفسشان، به این باور برسند؛ که موجود ضعیفی نیستند؛ که نیاز به مراقبت دارند. بلکه میتوانند؛ انسانی مستقل و قدرتمند باشند و با اعتماد بنفس در بطن جامعه حضور یابند؛ تا هردو گروه در کنار هم، به جامعه ای آزاد و دموکراتیک دست یابند.
رایحه حسینی، کارشناسیجامعهشناسی.
ما را در تلگرام و اینستاگرام انجمن دنبال کنید.
