-شیشه الان چند شده؟
گرون شده خاله مثقالی...
-تو از کجا میدونی زهرا؟
داداشم هر روز که برمی گرده خونه از گرونی مواد می ناله منم می شنوم. از وقتی گرون شده جای شیشه خاک پر می کنه می ده دست مشتری هاش
تنم تو گور لرزید!
وقتی شنیدم که زهرا قیمت مثقال به مثقال مواد شیشه رو می دونه
آره تو گور، اگه زنده بودیم که این فجایع رو نمی دیدیم و نمی شنیدیم!
مادر زهرا وقتی حرف های دختر پانزده ساله اش را شنید اشک ریخت فقط و فقط اشک ریخت و بعد با بدن لرزان می گفت: به خاطر نوه ی دو ساله ام بعد بیست سال که مواد مصرف می کنم، مصرف موادم رو کمتر کردم. اون تنها کسی هست که بهم انگیزه میده و شبها دستش رو به دور گردن ام می اندازه و می خوابه. می دونم که همه راحت می شن وقتی من و پسر معتادم دیگه نباشیم اما من به امید این بچه زنده ام!.
زهرا وقتی حرف های مادرش را شنید
گفت: نه مامان نه! شیشه هم دیگه نکش
مادر: دوا رو ترک می کنم شیشه رو می کنم چند روز یک بار
اما زهرا بار هم اصرار می کرد: نه مامان خواهش می کنم شیشه هم دیگه نکش
اینجا کودکان ما قلب هایشان خیلی زود مثل شیشه می شکند وقتی پدر و مادر هایشان را می بینند که شیشه مواد مصرف می کنند خمار می شوند و حتی دیگه هر حرفی و یا حرکتی که انجام می دهند اختیارش دست خودشان نیست.
زهرا چند ساله هر موقع دیدیمش یکی از بزرگترین آرزوهایش این است که مادرش هیچ وقت مواد مصرف نکند.
اینایی که می شنیدم مثل کابوسه اما حقیقتی است محض سخته که ببینی اعتیاد مثل یک حقیقت روشن شده توی محله ها توی خونه ها حضور داره و مثل اتش هر روز زبانه می کشد و بلای جان کودکانی است بی دفاع! زنان و مردانی است که وقتی به چهره اشان نگاه می کنی چیزی جز عشق و زیبایی نمی یینی اما اعتیاد چنان رنگ از رخسار پرانده چنان مغز و جسمشان را پوک کرده که دیگر حتی توان این رو ندارند که سالم زیستی را انتخاب کنند به محض اینکه ترک کنند دوباره مواد راحت تر از هر چیزی در محله به سراغتان می رود.
لیاقت کودکان و مادران و پدران ما در محلات حاشیه اینگونه زندگی کردن نبوده و نخواهد بود.
(این تنها و تنها روایت گوشه ای از زندگی خانواده هایی در محلات حاشیه است که در این سالها شاهدش هستیم محلاتی که به راحتی مواد در دسترس کودکان قرار دارد و به عبارتی از نان در دسترس تر است.)
