کلا داداشیا و ابجییا، کسب و کار و جهان مثله پازله، قرار نیست کل پازل ما باشیم، کافیه قطعه ای درست در جای درست قرار گرفته و تصور دقیقی از شکل شمایل و جایگاهمون پیدا کنیم.
خیلی هامون تصور میکنیم ما مرکز دنیاییم و جهان درحال چرخ به دور شخص ماست، اما اینطور نیس( نظر شخصیمه ها ) و ما حتی اگر یک دانشمند برجسته هم باشیم باز یک گوشه کوچولوییم از پازل بزرگ.
کلا بدونیم تحفه نیستیم، سعی کنیم مفید باشیم، آموزش ببینیم و آموزش بدیم و نقش سازنده ای برای جامعه ایفا کنیم، غرور کاذب که من خیلی خفنم چون فلان چیز رو دارم یا می دونم احمقانست! دست بالای دس بسیاره...
هدف خاصی نداشتم از طرح مطلب شاید تلنگر به خودم .
