ایستاده ام و منتظرم سفارشم را بگیرم.بر می گردم و به دوستم نگاه میکنم،با خنده می گوید:
+ "چی سفارش دادی؟"
-آیس ماچا لاته!
+ببینم؟
کمی از آن می چشد.
+وای ترانه،طعم چمن میده...
-آره دیگه،ادایی عه
+به خدا که خودتم هستی
-از فردا آگ میپوشم اصلا
+جورابهاتم بکش رو لگ ات پس...
و می خندیم.
آگ،جوراب روی لگ و آیس ماچا لاته هر سه از ترند های سال 2024 هستند.
این روزها کمتر کسی پیدا می شود که از مد روز مطلع نباشد.پیش تر باید مجلات مد و لباس را دنبال می کردی،عکس های سلبریتی ها را با دقت می گشتی و وجه مشترک پیدا می کردی.اگر میخواستی تغییری در لباس روزمره ی خود بدهی،تغییری اساسی،باید کم کم انجامش می دادی،فحش و توهین و تمسخر می شنیدی و در نهایت،پیروز می شدی.از کلیپس روی سر بگیر تا موی بلوند سوخته.و حتی طرح پلنگی که مدتی همگی امتحان اش کردیم.اما این سوال پیش می آید که،آیا همراه مد پیش رفتن،بد است؟
لباس پوشیدن ما جلوه ای از جهان درونی ماست.جلوه ای از خط قرمز ها،تمایلات و حتی گوشه کنار هایی از شخصیت.از مادربزرگ هایی که پیراهن های بلند گلدار می پوشیدند تا آن زندایی دافی که پالتوی خز داشت.هر کسی هستید،در دیدگاه اول مردم شما را از لباس هایتان می شناسند.پس انتخاب مهمی است و یک راه برای ابراز خود.مد اما،موقع آمدن به این فکر نمی کند که به همه بیاید.اصلا ذات مد جوری است که یک نفر،چیزی را امتحان کند که دیگران نمی کند و به واسطه درخشش خود در آن لباس/کلاه/کفش یا چیز های دیگر،باقی هم به فکر امتحان اش بیوفتند.اینکه فردی تماما روی مد حرکت کند می تواند به ما سیگنال عدم ثبات شخصیتی یا ترس از تایید نشدن را بدهد.و یا حتی این حس که "من خودم و بدنم و آنچه به من می آید را نمی شناسم"!
از طرفی کاملا جدا از مد پیش رفتن،چرا که این روز ها مد تنها به یک سبک وجود ندارد،کار ما را سخت تر می کند.فشن شو ها و سلبریتی ها منبع خوبی هستند برای ما که بدون خرج کردن،ببینیم به تن آن سلبریتی ای که هیکل و قیافه ای شبیه به ما دارد چه چیزی مناسب تر است.پس در نهایت مد و فشن یک ابزار برای الهام بخشی است،تماما الهام گرفتن از آن نوعی بردگی است،کاملا جدای آن پیش رفتن هم سخت است.جوری که بسیاری از سلبریتی ها و بازیگر ها و خواننده ها،یک طراح،یک خیاط و یک فشن استایلیست دارند که بدن،رنگ پوست،رنگ چشم و علم پشت آنها را می داند و برایشان طراحی جداگانه می کند،کاری که هزینه و وقت آن از عهده ی اکثر ما بر نمی آید.
من از رنگ چری خوشم می آید،به نظرم آگ ها جذاب هستند و پالتوی خز را دوست دارم.در عین حال،فون کیس رود نمی اندازم،لیپ گلاس کیکو نمیخرم و alo روی سرم نمی گذارم.بسیاری از دوستانم برعکس اند.ما برای داشتن این ازادی از سمت خود که خود را ابراز کنیم،نیازمند آن هستیم که برچسب های "ادایی" و "دمده" را که در دو طرف یک طیف قرار دارند بشناسیم و بدانیم که تا وقتی بر طبق سلیقه شخصی حرکت می کنیم،مهم نیست دیگران درباره میزان وابستگی مان به مد چه فکر می کنند.این به معنای یک استفاده ی درست از یک ابزار بروز خویشتن است.
شناخت اینکه مد چرا و چطور و تا چه حد باید استفاده بشود،به ما در بهتر دیده شدن کمک می کند.پس مد بد نیست،آسیب پذیر به ذات و سالب هویت نیست،به شرطی که مانند هر ابزار دیگری از آن درست استفاده شود.برای این درست استفاده کردن باید خود و تمایلات خود را بشناسیم،با سلیقه ی خود احساس راحتی کنیم و کمتر نگران قضاوت مردم باشیم و در عین حال،قلب مان را به روی ایده های تازه باز کنیم.
-با استفاده از اپ پینترست،حوزه ی مورد علاقه خود در مد و ترند های محبوب تان را بیابید.
-لباس پوشیدن کدام سلبریتی را دوست دارید؟سعی کنید با آیتم های موجود در کمد تان شبیه او لباس بپوشید.
-از خود بپرسید اگر بودجه ی نامحدود داشتید،چه لباس هایی را می خریدید؟
-اگر فقط بخواهید ده تا لباس از کمد لباس تان را نگه دارید،کدام ها را نگه می دارید؟
