مرکز ات کجاست؟

"مرکز ات کجاست؟"
این سوالی بود که توی این شش سال،معلم ها،آموزگار ها و لیدر ها مدام ازم میپرسیدن.
مدام میپرسیدن و همواه،ذهنم از جواب دادن بهش طفره میرفت.
مرکز؟
حسین،آنوشا،بیبی رزا...
از اون دختری که میرفت پونزده روز تو یه معبد می‌شست و هر روز دوازده ساعت مدیتیشن میکرد بگیر تا حسین که شاگرد مایکل سینگر بود.
بیبی رزا که اصلا مستقیما از زیر دست دالای لاما اومده بود بیرون...
سراغ تک تک شون رفتم و از تک تک شون می پرسیدم.
چطور دوست داشتنی تر باشم؟قوی تر؟فعال تر؟
چطور ارزش آفرینی کنم،چطور تاثیری در این جهان بزارم؟
همه شون مستقیم و غیرمستقیم میگفتن مرکز ات ترانه،مرکز ات کجاست؟
آیا دوست داشتنی هستی،فقط و فقط اگر آدم هایی اون بیرون تایید اش کنن؟
و اگه شک کنن،یا آدم تو نباشن ازش کوتاه میای؟
تو قوی ای،فقط وقتی آدم ها قوی میدوننت؟
مرکز ات کجاست؟
قدرت ات رو از بیرون میگیری یا از درون؟
و آیا هر ناملایمتی تو زندگی،طوفانی بزرگه که معنای تو رو عوض میکنه یا نسیم ملایمی که یادت میندازه چجوری باید به خودت وصل بشی؟
این بدی خلق با تو در جهان
گنج زر باشد گر بدانی در نهان
الان که مینویسم،
الان که بعد از چهل روز تمام مدیتیشن کردن و تمرکز کردن روی مرکز خودم،بالاخره می تونم چندین کلمه از این معنای مهم حرف بزنم،
بالاخره میفهمم
اونی که عشق رو به زندگی من اورد،
دوستی هایی که اومدن و رفتن و موندن،
ارزش هایی که به این زندگی اضافه کردم و فکر می کردم خارج من زندگی میکنن،
یه آدم،یه موقعیت،یه فرد اون بیرون نبود...
اون پتانسیل درونی بود،
مرکز من بود که اون بیرون دیده می‌شد...
هیچ کس اون بیرون نمیتونه و نخواهد تونست از من و ما قدرتی بگیره یا بهمون قدرتی بده
کیفیتی بگیره یا کیفیتی بده...
تنها یه بازتابه،
یه تجربه ی مشترک و زیبا
یک آیینه
و این بهترین خبر جهانه...
که ما مرکز خودمونیم
و دوست داشتنی هستیم،چون هستیم
ما کافی هستیم،چون هستیم
و مهم هستیم،چون هستیم....📷
همه چیز اون بیرون،مثل سیاره به دور این مرکز میچرخه و از خودش بیشتر خلق میکنه...
و تمام آدم هایی که قبل از من،تونستن ارزشی به این دنیا ببخشن،با تمام وجود متمرکز بودن روی این مرکز....
پس
رها کن باقی چیز ها رو عزیزم
مرکز ات کجاست؟📷