? روز صفر
کارگردان: سعید ملکان
پلان‌های ابتدایی فیلم، بسیار خیره‌کننده است و از همان ابتدا، بیننده را روی صندلی میخ‌کوب می‌کند. نماها در ابتدای فیلم، تبدیل به راویانی قدرتمند برای ورود به خطّ داستان می‌شود؛ امّا دیری نمی‌پاید که حضور «ساعد سهیلی» و ناتوانی او در ارائه‌ی شخصیّت «عبدالمالک ریگی»، در همان سخنرانی ابتدایی، در ذوق مخاطب می‌زند.
در ادامه خیلی زودتر از آن‌چه که بتوان تصوّر نمود، با شنیدن دیالوگ‌های اوّلیه در سکانس دوم، متوجّه شعار زدگی، ضعف شدید و ناپختگی دیالوگ‌ها خواهید شد. فیلم با دست‌پاچگی و توسّط دیالوگ، هویت تبلیغاتی خود را لو می‌دهد.
امّا تصویربرداری و نماهای پرزرق‌وبرق، نگاه مخاطبان را به بند کشیده و در این امر تا پلان آخر موفّق است. علاوه بر این، «ارشا اقدسی»، «محسن روزبهانی»، «رضا میثاقی» و «محسن خیر آبادی» با قدرت نمایی در عرصه بدل‌کاری و جلوه‌های ویژه، تشکیل‌دهندۀ اضلاع مثلّثی می‌شوند تا مخاطب در مدّت فیلم، بی‌توجه به ماهیت تبلیغاتی آن، شعارزدگی و بازی‌های بعضاً ضعیف، احساس کند در حال تماشای یک فیلم اکشن جذاب است و از این امر لذت ببرد. فیلم گاهی دچار بیان بدیهیات و تکرار مکرّرات می‌شود؛ به‌گونه‌ای که بسیار ساده‌لوحانه به نظر می‌رسد. یکی دیگر از نکات منفی بارز، شخصیت‌پردازی یا شاید بهتر باشد بگوییم «شخصیت‌نپردازی» عبدالمالک ریگی است.
طنز، یا به‌عبارت بهتر پارادوکس، در این است که تعلیق فیلم روی موضوعی مانور می‌دهد که بیننده انتهایش را می‌داند!
در انتها باید به حاکمیت، که بی‌شرمانه از ابزار مختلف استفاده می‌کند تا مردم را از ناامنی و انفجارهای تروریستی بترساند و برای امنیتی که خود مردم با حضور در صحنه به دستش آوردند، بر سرشان قیّم‌مآبانه منّت بگذارد، باید بگویم که انفجار تروریستی، ۱۵۰۰ نفر از مردم ما را نکشت.
«هر چه برای پایان دادن به [این اعتراضات] لازم است، به اجرا بگذارید؛ این فرمان منست»
ما را در تلگرام دنبال کنید!
