یکی از قشنگ‌ترین مکان‌های نردبانِ احساسیِ من ( پست روز اول ) محلِ امیدوار بودنه...
امیدوار بودن و خوش بینی، جاییه که شاید مطمئن نباشی در مورد اینکه میخواد چیزای خوبی بیاد سراغت، ولی خیلی حس خوبی داری نسبت به اوضاع. میدونی که کلیت خوبی پیش روته، اما من چطوری این امیدواری رو تمرین میکنم؟
اگه بیدار شدم و دیدم توی مکان‌های پایینتر نردبان احساسی خودمم، بعد از کمی مراقبه و ساکت کردن ذهنم، احتمالات خوب و قشنگی که میخواد اتفاق بیافته رو برای خودم میشمارم،
اینکه امروز کارم اینطوری میخواد بشه و نتیجه های خوبی میخوام بگیرم
پول خوبی قراره دستم برسه
آدمای خوب و فان قراره ببینم
غذای خوبی میخوام بخورم
و کلی چیز دیگه که منو توی جایگاه امیدواری و خوش بینی نگهم میداره و قبلا هم گفتم، اگر عادت کنم به جایگاه احساسی خوب، ایده های خوبی هم قراره دریافت کنم برای ادامه....
