روز دومی که دارم این عامدانه توجه کردن به نردبانِ احساسی ( که توی روز اول در موردش صحبت کردم) رو کار میکنم، صبح رو به خاطر دیروقت خوابیدنِ ناشی از چرخیدن توی سوشال مدیا خیلی دیر بیدار شدم و این دیر بیدار شدن و دیدن ساعت من رو یکم بهم ریخت! اما دلیلش چیه؟
همه ما از وقتی بچه بودیم به سحرخیزی تشویق شدیم و کلی هم سرکوفت خوردیم برای دیر بیدار شدن و البته کلی هم لیبل خوردیم به خاطر این خوابیدن تا وسطای صبح و نزدیک ظهر.... همینا کلی تصویر ناهماهنگ از یه آدمی که اینطوریه توی ذهن ما ساخته و این باعث شده که وقتی توی این شرایط قرار میگیریم سریع این چیزای ناهماهنگ ( این واژه خیلی باحاله: هماهنگی ) میان سراغمون.
این پرانتز بزرگ رو که ببندم، حالم صبح رفت توی قسمت های اضطراب و درماندگی : چون قرار بود کلی کار انجام بدم و حس کردم از همه شون عقب موندم! که اینم باز به خاطر تعاریف خودم بوده....
برای اینکه این حال رو تغییرش بدم یه پست اینستاگرام ساختم برای پیج کاریم ولی این هم نتونست خیلی شرایط رو تغییر بده... و اینجا نکته مهمی که باید بهش میرسیدم امروز اتفاق افتاد! سوشال مدیا...
خب چرا میگم سوشال مدیا نه؟ چون اطلاعاتی که بدون هیچ فیلتری وارد میشه به پردازشگرهای من، میتونه هر فکری رو فعال کنه!
از حواس پرتی‌های جنسی گرفته، ماجرای سیلی زدن ویل اسمیت به کریس راک، حذف شدن ایتالیا از مقدماتی جام جهانی، چت کردنای بیخود با این و اون و کلیییییی چیز دیگه که در نهایت پس از چند ساعت حالمو به سمت ناامیدی آورد پایین
من ترجیحم اینه که استرس داشته باشم تا ناامیدی ولی چرا؟ چون استرس داشتن خیلی بهتر از ناامیدیه. منو به سمت حرکت و شوق و آرامش میبره استرس در مقایسه با ناامیدی البته!
در نهایت هم اتفاقی که افتاد این بود که شنیدم شام دعوت شدیم و باید برم چند ساعت دیگه م رو هم اونجا بگذرونم و این یه تیر خلاص بود برام!
ولی یه فکری کردم: اینکه برم و خوش بگذرونم و ذهنم رو از اینهمه نشدن نجات بدم
به محض اینکه اینطوری فکر کردم، شنیدم که پسرخاله م هم میاد مهمونی، شوهرخالمم هست، و قراره کلییییییییی بخندیم
این منو از ناامیدی تا خرسندی کشید بالا و الان خوشحالم که در این قسمت از نربان احساسی قرار دارم!
