فکر میکنم یکی از جذاب‌ترین قسمت‌های زندگی برای من بازی بوده همیشه! همه رقمه و همه جورش رو دوست داشتم و دارم بازم
از بازی های فردی بگیر تا بازی‌های جمعی... از کانتر استرایک و وارکرفت و دوتا بگیر تا فوتسال و دویدن و حتی حکم و پاسور...
اما چه نکته ای توی بازی‌ها هست که رغبت منو به انجامش اینقدر زیاد میکنه که برای رقابت کردن ( که خود این رقابته هم خیلی برام جذابیت داره) توی هر بازی با تمرکز خیلی بالایی خودمو توی بازی نگه میدارم و کارای خفنی ازم سر میزنه؟ اشتیاق و لذت
در مورد اینکه لذت بردن چطور توی بدن ما اثر میذاره و هورمون‌های دوپامین و سروتونین و اندورفین و اینا چین کلی مطلب توی نت وجود داره... ولی من میخوام از یه منظر دیگه بهش نگاه کنم...
اگر اشتیاقی برای انجام کاری ( اینجا بازی) وجود نداشته باشه به این معنیه که من توی اون موضوع بدم؟یا مشکلی دارم؟ یا نقصی دارم؟
جواب خودمو اینطوری میدم که نه! اگر برای یه بازی اشتیاقی ندارم، برای بازی دیگه ای اشتیاق دارم یا برای کار دیگه ای... پس بهتره تمرکزم رو بزارم روی اون کار و ازش لذت ببرم تا اینکه کلی به خودم تلقین کنم که تو میتونی از این بازی لذت ببری و ببین فلانه و ببین بهمانه!
سعادتت رو دنبال کن، یعنی برو سمت چیزی که حالتو بهتر میکنه، و متوقف نشو... توجه کن به جایی که بهت چشمک میزنه (;
