ایده‌ی نوشتن از فناپذیری از جلسه‌ی کاری با یکی از کارفرماها زد به سرم. وسطِ یکی از فاجعه‌بارترین مکالماتی که قرار بود با کارفرمایی که داشت میرفت به شکایت و این چیزا بکشه کار، راهمو کج کردم سمتِ قبرستون شهرمون، برای اینکه به خودم بگم تهش همینه...البته که منظورم تنبلی و در رفتن از کارا و بهانه جویی برای ادامه ندادن درست و حسابیِ زندگی نیست، اما بازم بد نیست که بازم تکرارش کنم.
اما فناپذیری... این واژه رو اولین با سالار مطرح کردم، بحث این بود که اون آگاهی‌ای که خودت پیداش کردی، خودت تونستی کشفش کنی، خودت توی پیاده کردنش توی زندگیت زحمتشو کشیدی چیه؟ من اولین بار اونجا گفتم فناپذیری...
فناپذیری اون چیزیه که باعث میشه خیلی به اتفاقات نچسبی... فارغ از خوب یا بد بودنشون... فارغ از حجم درد، رنج، شادی، شعف یا هرچیزی که بهش وصله یاد بگیری و بدونی که این نیز بگذرد... و ادامه بدی.
این ادامه دادن وقتی به چشم میاد که احتمالا برای یک قدم به جلو برداشتن هم دچار تقلا کردن بشی، اما بدونی که این هم میگذره... هر اتفاقی دچارِ فنا میشه، حتی خودت...
کلُّ مَنْ عَلیها فَان وَ یبقَی وَجْهُ رَبِّک ذوالجلالِ والاکرامِ – رحمن، آیه 26
