بنده یِ خدا

بنده یِ خدا
۱۴۰۳/۴/۱۴  شماره ثبت ۶۶۰۵۵۴ 
(درجواب خدایِ کودکی):

بخود آمد درآن عبد وبندگی
که  انسان چرا بیقراری میکنی

گفت مرا ازخدا  ترسانده اند
زآتش دوزخ مَنو  گریانده اند

گرخدایم بهردوزخ یا بهشت
برگیرد بمن سخت سرنوشت

نیَرزد این چندروزدر دنیایِ من
سخت گردد هر کارو نجوایِ من

کودکی بودم شیر خام کرده ناتوان
چشم بسته بودم  برهمه بی آب ونان

تا بخود آیم سالها طول می کشد
قد درازو عقل وهوش یول 1 میکشد

روزها ازپی هم مثل برق میگذرد
جوان درپی یارو پی جرق2 میگذرد

پیری آید دوباره کودکی برگشته شود
هرچه داده بود، دوباره گرفته شود

دست ها لرزش پا ها دگر خسته شود
عقل وهوش ازبین رود دلها بسته شود

آنزمان روی چارپایه باتو نجوامیکنم
موقع کار  هی با دیگران دعوا میکنم

مال مردمان خورم هی هی توبه کنم
با ریا وبارُبا ودزد  هم توروه کنم

هی جمع کن مال ومنال از این وآن
تا  وارث گیرن وگوین پیش این وآن

کَم گذاشت فلان شده ازبهر ما
از زَر وزیور یا آن زمینِ مُرده را!؟

هی خورند هی باهم دعواکنند
پیش زنِ خود راز ها رُسوا کنند

بدبخت آدمی هرروز جمع وجور کند
بهر چندروزِصبا دلِ خود مغرور کند

این مال ومَنال تادم مرگ یاری کند
بارها بهر او فُحش ودشنام سازی کند

درپیری  دادوفریادش بجایی نرسد
هی زند برسرو رویَش بجایی نرسد

پشیمانی درآنحال دگر راهی نداشت
خود کرده را خود خوری جایی نداشت

ای" ولی "خوب گفتی، هرچیز اندازه دار
تا نگردی چو این وآن،   طمع اندازه  دار

1 یول: راه
2 جرق :فعال