موژان جواهری از سال ۲۰۱۵ وارد مسیر حرفهای عکاسی شد، اما نگاه او به تصویر سالها پیشتر، از قاب دوربین خانگی و چهرهی اعضای خانوادهاش آغاز شده بود. او عکاسی را نه فقط بهمثابه ثبت لحظه، که بهمثابه مکاشفهای در روح انسان میبیند — همانگونه که ریچارد آودون میگوید: «همه عکسها پرترهاند؛ حتی وقتی خیال میکنیم منظره را ثبت میکنیم.»
موژان را بیشتر با پرترههایش از چهرههای مشهور ایران میشناسند، اما دایرهی نگاهش فراتر از شهرت است؛ او در عکاسی تئاتر، خبری، تبلیغاتی، سینما و صنعتی تجربهی گسترده دارد و هر قاب را با دقت یک داستاننویس میچیند — شبیه نثر دقیق و عمیق محمود دولتآبادی که ریشه در خاک و روان آدمها دارد.
تلفیق نگاه هنری هنری کارتیه برسون، عمقسنجی سوزان سونتاک دربارهی تصویر، و حساسیت زنانهای که از دل تجربهی زیستهی خودش میآید، باعث شده عکسهای موژان به شکلی بیواسطه اما عمیق، مخاطب را درگیر کنند. او زن را صرفاً موضوع قاب نمیبیند، بلکه تلاش میکند «ظرافت نگاه زنانه» را به درستی و با احترام تصویر کند؛ نه برای جذابیت ظاهری، بلکه برای شکوه درونیای که اغلب دیده نمیشود.
عکسهای موژان در نشریات داخلی و خارجی منتشر شدهاند، و او امروز یکی از بهترین و پرمخاطبترین آموزگاران عکاسی در ایران است. آموزش برای او فقط انتقال تکنیک نیست، بلکه دعوتیست به اندیشیدن، به دیدن، به بازتعریف رابطهی ما با واقعیت و خیال.
