طاقت فرساترین حس دنیا،حس درک نشدنه.اینکه حس کنی به استعدادات و توانایی هات اهمیت نمیدن ،نه دولت،نه مردم،نه دوستات،خیلی حس بدیه..در چنین شرایطی موندن یعنی ظلم به شخصیت خود.یعنی ظلم به استعداد و ذوق خود..اره،رها بشید ،دور بشید،پرواز کنید و دور بشید،حتی اگه باسینه خیزم شده دور بشید ،چون نمی فهمنت.شاید جای دور سخت باشه اما عادت میکنی.شاید خیلی تنها بشی مخصوصا اگه خارج از کشور بخای بری ولی عادت میکنی...ببین یه مرد داره باهات صحبت میکنه،یه زخم خورده از دوستان صمیمی.یه گرگ تنها از جنگل تاریک و گرفته..حواست باشه موندن یعنی شکست..اوج بگیر دورشو..اونی که قدرتو ندونه اگه صدسال نوری هم براش توضیح بدی نمیفهمه فقط ادعای فهمیدن میکنه..به سلامتی رهایی از هر سیستم استبدادگر به ظاهر عادل.حالا چه رفیقت باشه،چه عشقت باشه،چه وطنت باشه..السلام علیکم...
