از خونه در حالی بیرون میام .. که تحت تاثیر هجوم افکار شبانه خواب آلوده و اخمو باموهائی ک بسختی صافشون کردم ، ظاهری بس اسف ناک بمن داده ..جوری ک بی اختیاراطرافو دید زده و حول حولکی وارد آسانسور میشم ..
از فرط خستگی که هیچ دلیلی هم براش نمی‌بینم ..و فقط میدونم از آثار افسردگی خفیفه همونی که داره کم کم توی ذهن و بدن نحیفم خونه میکنه..
و اینم خوب میدونم که؛؛؛
چ همین دشمن پشت دروازه شهر من رو به زانو در میاره.. صدائی موسیقی مسخره ای که ازآسانسور بگوش میرسه بدون هر انتخابی موسیقی متن افکارپریشونم شده ..اندر این احوال بخودم میگم چ روزگار بدی داری ..؟خودتو جمع کن پسر ...!!،یکم امید ی زره لب خن د کسی نکشته اما اگ نکنی تو رو بلاخره میکشه ...که پشت بندش خنده زهرآلودی میزنم و بخودم میگم بدرک۰۰۰ بزار بکشه
توی همی افکاربودم ک درب آسانسور بازشد و ناگهان برقی از چشمی جهید و بمانند زمانی ک باطری گوشی درب داقونم ک ب پریز برق زده‌اند جانی تازه بمنداد..باور بکنی یانه اون برق نگاه جوان افسرده داغون رو دچار چنان استحاله ای کرد که حتی برای خودش هم قابل درک نبود اون جوون حالا دیگه کلی افکار مثبت داره و همیشه زمانی ک با اتفاق پاره تنش از آسانسور پایین می‌رسند زیر لب بخودش میگه آره برادر امیدوار باش مطمعن باش توی این دنیا ی چیزی ..شایدم مثل من ی کسی هست که تو رو شاد کنه
نگو که امید ی نداری ... بگو هنوز امیدم را پیدا نکردم
امیر خان
