اگر شما هم گوشی از دستتان نمی‌افتد، حداقل هر از چندگاهی دست بچه‌هایتان را بگیرید و بازی‌های همبازی را باهم انجام دهید.
چرا یک دفعه آمدم و این جمله را شالاپی گفتم؟(این یک اصطلاح من درآوردی برای گفتن یهویی بعضی حرف‌ها است. صدایش در مخم مثل این است که یک هندوانه را ناگهان در آب بیندازید). اجازه بدهید توانایی‌های فاخر نسلمان را در قالب یک خاطره تعریف کنم. این شب چله که دور هم جمع شده بودیم، به پیشنهاد یکی از بزرگترهای معتقد به اصل«همش سرتون تو گوشیاتونه» در سبد جمع شد تا باهم بازی کنیم. اولین بازی مشاعره انتخاب شد. فکر می‌کنید نتیجه چطور بود؟ دور سوم تمام نشده بود تقریبا بیشتر جمعیت جوان‌های باد به غبغب انداخته خانواده که خود را فرهیخته می‌دانستند؛ حذف شدند و در نهایت دور آخر بین عمه‌ها، عموهای بزرگ و پدرم برگزار شد? دسته جمعی داد و بیداد کردیم که این چه بازی بود که انتخاب کردید ما حوصله‌مان سر رفت. القصه سرتان را به درد نیاورم در تمام بازی‌های انتخابی تا آخر شب، نه تنها باختیم بلکه بد هم باختیم! دلیل آن هم باز به این ربط داده شد که چون «همش سرتون تو گوشیاتونه». شاید در ظاهر، ما نسل سر توی گوشی‌ها، اطلاعات زیادی داشته باشیم و از همه چیز سر در بیاوریم اما ذهنمان آن‌قدر ورزیده نیست که از این اطلاعات استفاده کنیم. روانشناس‌ها به این موضوع، ضعف مهارت‌های شناختی می‌گویند و هیچ موقع را برای تقویت آن دیر نمی‌دانند اما بهترین زمان را برای ارتقا و به چالش کشیدن این مهارت‌ها، دوران کودکی معرفی کرده‌اند.
چند روز پیش که لابه‌لای کتاب‌ها و مقاله‌ها برای نوشتن مطلبی درباره‌ی بازی‌های شناختی کودکان گم شده بودم؛ به مطلبی دقیقا مخالف این عقیده برخوردم. در این مقاله‌ها پیشنهاد می‌شد در روزگاری که همگی ترجیح می‌دهیم به قول عامیانه «لقمه حاضر و آماده» به خورد مغزمان بدهیم؛ بازی‌های ویدئویی اتفاقا مفید به نظر می‌رسند، به شرط آن که هدفمند انتخاب شوند. این بازی‌ها در واقع یک نوع ورزش مغزی به شمار می‌روند که از باخت‌هایی شبیه باخت ما در شب یلدا جلوگیری می‌کند چون ذهن را ورزیده نگه می‌دارند اما گاهی تصمیم شما این است که فرزندتان را از گوشی دور نگه دارید. در این صورت می‌توانید یک لیست بازی‌های خانگی تقویت کننده را در مقاله بازی‌های شناختی کودکان پیدا کنید. یکی از این موارد بازی نقشه گنج است؛ چیزی که اگر هم نسل من باشید احتمالا در کارتون «ردپای آبی» دیده‌اید. هیچ چیز برای من جذاب‌تر از این نبود که پا‌به‌پای مجری برنامه استیو برنز، با استفاده از سرنخ‌ها، معماها را حل کنم. برنامه‌ای که جایش در محتوای نمایشی بچه‌های امروزی خالی است. مخلص کلام این که غصه خوردن ندارد حتی اگر ردپای آبی نداریم اپلیکیشن همبازی و بازی‌های دیگر تقویت‌کننده مهارت شناختی کودکان را از ما نگرفته‌اند. لطفا لطفا لطفا اگر پدر و مادر هستید، تاثیر مهارت‌های شناختی را دست کم نگیرید و برنامه‌ای برای ارتقای آن‌ها تدوین کنید.
