پرواز
همیشه آرزوی همه‌ی آدما بوده؛
همیشه نگاه می‌کنیم به پرنده‌ها و غبطه می‌خوریم که ای‌کاش ما هم میتونستیم دوتا بال داشته باشیم و به هرجایی که دوست داریم پربکشیم و همه چیزو ازون بالا ببینیم.
اما این که فقط به این جسم و این نگاه سطحی محدودیم مشکل از ماست!
همین حالا چشماتونو ببندید و کره‌ی زمین رو از بالا تصور کنید. یا اصلاً پیش برید و درون یه سیاهچاله حرکت کنید.نشد؟!
ذهن ما هزاران هزار بال پرواز در اختیار داره.میتونه از توی جسممون،از سقف خونمون،از این اتمسفر،حتی این کهکشون فراتر بره وهرجایی که اراده کنیم رو ببینه!
این بال پرواز احتیاج به رشد و تقویت داره، باید بهش تمرین بدیم و کمکش کنیم و از همه مهم‌تر آزادش بذاریم تا ما رو به جایی ببره کههیچ پرنده ای قادر به دیدنش نیست!
اما، حقیقتاً ما، چقدر به تقویتش کمک می‌کنیم؟
بهش آموزش و تمرین میدیم یا راکد و بی حرکت توی قفس حبسش می‌کنیم؟
کتاب می‌خونیم ،تخیل می‌کنیم ، می‌نویسیم، یاد میگیریم؟ یا ...
بال‌هامون رو با دستای خودمون نبندیم!
