آن چیزی که این روزها در ایران زیاد است ، مناطق محروم ، انسان‌های محروم ، اقلیت‌های محروم و جان‌های محروم است.
محروم از آب،غذا، پوشاک و مسکن و مأمن مناسب؛محروم از ارتباطات، شغل، توجه ، رسیدگی؛
محروم از زندگی...
امروز اما یک استان و تمام مردمش به بدترین شکل در این محدودیت و محرومیت‌ها غرق هستند و گوش شنوایی برای صدای آن‌ها نیست.
ما که تنها تصاویری می‌بینیم و روایت‌هایی می‌شنویم، تاب این مقدار از رنج را نداریم، چه رسد به کسانی که در عمق این فاجعه به سر می‌برند.
می‌گویند کرونا هر روز جان تعداد زیادی انسان را می‌گیرد.
آب کافی و بدون آلودگی برای آشامیدن کمیاب و یا حتی نایاب است.
عده‌ای گرسنه به سر می‌برند و عده ای از روی بی تدبیری و بی وجدانیِ عده ای دیگر، گرفتار بی کاری و کمبود درآمد، برای برطرف کردن نیازهای اساسی و اولیه هستند...
دستمان برای نوشتن آن چیزی که به واقع سزاست، تا حدی بسته است.
اما، بگردید و پیدا کنید افراد و مؤسسه‌هایی که معتبر و معتمد هستند؛
اطرافیان خود را آگاه کنید، از کسانی که توانشان می‌رسد کمک بگیرید و با هر روشی که صلاح می‌دانید،
بی ریا، با ریا، به هر هدفی ، این جان‌های محروم را نجات دهید. این جان‌های بی سرپرست و بدسرپرست را...
که اگر همین کمترین‌ها را هم نکنیم، بودنمان در این دنیا تنها اسراف اکسیژن و منابع است!
