این که برخی قاتل ها راست راست توی خیابان راه می روند فقط مخصوص دنیای ما نیست، در دنیای نویسندگی هم قاتلان بسیاری بدون محاکمه در حال زندگی هستند. آن ها ایده ها را می کُشند، ایده های جاندار را و خبری هم از محاکمه نیست. گرچه آمار بالای نابودی ایده ها توسط یک نویسنده روزی گریبان او را خواهد گرفت، ولی محاکمه در دنیایی که کلمه و ادبیات و فرهنگ را تداعی می کند، قصاص نیست، از جنسِ آموزش است. آموزش اینکه وقتی ایده ای در ذهن نویسنده ای پرو بال گرفت با به بند کشیدنش روی کاغذ، آن را آزاد کند.
ذهن ما اورژانسی را می مانَد که قرار است یک مداوای ابتدایی روی ایده ای ناقص و بیمار انجام داده و آن را به بخشِ کاغذ منتقل کند. پرواضح است که اورژانس یک مکان موقّت بوده و ایده ها باید هرچه زودتر آنجا را ترک کنند تا هم از امکانات پیشرفته ترِ بخش استفاده کنند و هم اورژانس برای بیماران بعدی جای خالی داشته باشد.
در درمان بیماری ها همیشه زمان حرف اول را می زند. (مل رابینز در کتاب "قانون 5 ثانیه" نتایجِ حیرت انگیز دوری از تعلل را به خوبی نشان داده است.) نباید اجازه بدهیم کار ایده مان به بخش مراقبت های ویژه، کما و یا مرگ بکشد. باید همه ی تلاشمان را بکنیم. حتی چنانچه سی پی آر هم جواب نداد و ایده ای مرگ مغزی شد، می توان به اهدای بخش های مختلف آن امیدوار بود. شاید دیگر یک متن کامل و پرطمطراق از آب درنیاید، اما می توان با آن به چندین نوشته ی کوچک، فرصت حیات دوباره بخشید.
هرجا صحبت از درمان می شود، پای پیشگیری هم به میان می آید. دنیای نویسندگی هم از قاعده ی "پیشگیری بهتر از درمان است" مستثنی نیست. بهترین راه برای پیشگیری شاید به تعبیر شاهین کلانتری "دائم الدفترچه بودن" باشد. دفترچه ای که هر ورقش حکم تختی را دارد که ایده ها برای چکاب روی آن می خوابند تا از بحرانی شدن مشکل و یا نابودی شان _به فراموشی سپرده شدنشان_ جلوگیری شود. همین دفترچه می تواند آمار مرگ و میر را تا حد قابل توجهی کاهش داده و بستری برای تولد نوشته هایی ناب باشد.
پس از برطرف شدن نقاط ضعف ایده و تبدیل آن به متن، نوبت بروکراسی ترخیص و انتشار است. به ایده هایی که عجولانه اصرار به مرخص شدن با امضا و مسئولیت خودشان دارند بها ندهید. هر مشکلی که پیش بیاید مسئول نهایی خود شما هستید! از مرخص نکردن ایده ای که مشکلِ اساسی اش حل شده نیز اجتناب کنید. بستری بودن طولانی مدت، آن هم به دلایلی جزئی، نتیجه ای جز شلوغی بیش از حد و جا ماندن از ایده های مهم تر ندارد. از کمال گرایی بپرهیزید. تمام جوانب را بسنجید. هدف سلامتی جامعه است و سلامتی جامعه ی نویسندگی تا حد زیادی به سلامت ایده ها و متن ها وابسته است.
مراقب ایده ها باشید. ایده ها نفس می کشند.
