صبح جمعه که تلویزیون را روشن کردم، چشمم روی آن زیرنویس سیاه ثابت ماند، خواندم، مات و مبهوت، دوباره و چندباره خواندم، باورم نمی شد.
دلم هنوز گرفته و بی قرار است...
نه برای خودش که چه سرنوشتی بهتر و والاتر از این،
نه برای همسرش که شاید مجال کافی برای در کنارش بودن نداشت که چنین زنانی خوب می دانند که مردانشان رسالت سنگین تری دارند و چنین شوهرانی کیفیت حضورشان، کمیت آن را بی معنا می کند،
نه برای فرزندانش که دیگر همان گه گاه دیدنِ پدر را نیز باید فراموش کنند، که بی شک پدر همراهشان است و پسر و دخترِ چنین پدری، صبر، بیش از این ها باید،
نه برای جبهه ی مقاومت و مردمِ طرفدار صلح در سراسر جهان، که ما از این سلیمانی ها کم نداریم،
نه حتی برای بلاهت کسانی که با تحلیل هایی عجیب، شادی می کنند، که تاریخ همیشه از این آدم ها داشته است، داستان تازه ای نیست.
نه برای پایمال شدن خون سردار، که وعده ی انتقام سخت داده شده و تحقق می یابد،
پس چرا آرام نمی گیرم؟!
از همان صبح جمعه سه روز و چند ساعت گذشته است و حالا که حاج قاسم را بدرقه کرده و کنج اتاق با خود خلوت کرده ام، می بینم در اوج خودخواهی دلم برای خودم گرفته، دلم به حال خودم می سوزد، برای فاصله ای که با چنین انسان ها و آرمان هایی دارم، برای مسیر دور و درازی که تا انسان کامل بودن، باقی مانده و فرصتی که شاید آن قدرها باقی نمانده باشد...
به او غبطه می خورم.
کتاب "حسین وارث آدم" دکتر شریعتی را ورق می زنم. نوشته است:
«و شهید قلب تاریخ است، همچنانکه قلب به رگ های خشکِ اندام، خون، حیات و زندگی می دهد. جامعه ای که رو به مردن می رود، جامعه ای که فرزندانش ایمان خویش را به خویش از دست داده اند، و جامعه ای که به مرگ تدریجی گرفتار است، جامعه ای که تسلیم را تمکین کرده است، جامعه ای که احساس مسئولیت را از یاد برده است، و جامعه ای که اعتقاد به انسان بودن را در خود باخته است، و تاریخی که از حیات و جنبش و حرکت و زایش بازمانده است، شهید همچون قلبی، به اندام های خشکِ مرده ی بی رمق این جامعه، خون خویش را می رساند و بزرگ ترین معجزه ی شهادتش این است که به یک نسل، ایمان جدید به خویشتن را می بخشد.
شهید حاضر است و همیشه جاوید.»
و این را سیاستمداران بین المللی خوب فهمیده اند که اعتراف کرده اند:
«سلیمانی به عنوان یک شهید، به مراتب برای آمریکا خطرناک تر است.»
به او غبطه می خورم...
