به نظر می آید شادی به دست آوردنی نیست، بلکه ساختنی است. انگار انتظار آمدن روز خوشی در آینده که مملو از لحظات شاد خواهد بود به مانند زندگی در آرمان شهرمان شده است.
به راستی تا به حال متوجه این حقیقتِ ترش زندگی شده ام که آن روز کذایی از تقویم روزگارم حذف شده است.
مگر رنگ های دیگر احساساتمان چه عیبی دارند که مدام با رنگ شادی نقاشی هایمان را رنگ می کنیم؟
عادت کردن و تقویت مثبت و منفی را که یادتان است؟
خبر آمده است که انجام مداوم کارهای شادی آور به ظاهر تقویت مثبتِ منفی‌ای به ارمغان خواهد آورد.
مثبت از این لحاظ که انتظار داریم با انجام مداوم آن کار هر بار همان میزان شادی را از معدن احساساتمان استخراج کنیم.
منفی از این نظر که ای دل غافل، همانند مصرف مواد دوپامین زا هر بار به میزان بیشتری ماده نیاز داری تا همان شادی اسبق را در دلت بنشانی.
خب چاره کارمان چیست؟
خیلی ساده است. کافی است تصور کنی در دوی ماراتون شرکت کرده ای و در طول مسیر در حال دویدن با استمرار هستی . مسلما انرژی ات را به راحتی در اول مسیر خرج نمی کنی. مقداری پس انداز هم در طول مسیر نگه خواهی داشت. کارهای هدفمندت چاشنی با کیفیتی خواهند بود. به مسیرت طعم و بوی دیگری را خواهند افزود. مراقب باش همه آن ها را یک هو به غذایت اضافه نکنی. رو دل می کنی. می دانی که هرچیز به اندازه اش لازم است.
راستی حواست به افزودن طعم شادی در همه وعده هایت است؟
فکر نمی کنم. مدتی است دیگر به خودت توجه ای نداری. نهایتا بعد از اتمام غذا تصمیم می گیری که میزان ادویه ها به اندازه بود یا نه. نگران سلامتی ات شدم. مدتی غذاهایی که میخوری را مانیتور کن. ببین کالری هر کدام چقدر است. بعد از چند ماه دستت می آید که چه اندازه از آن را لازم داری.
دوستم گفت:
انگار ما دوست نداریم از بقیه حواسمان به جز دیدن یاد کنیم.
گفتم:
ممنون که این قدر بامرامی. حرفت به بوم نقاشی امروزم رنگ های مختلفی پاشید. مفهوم تنوع را برایم تداعی کرد. تنوع در نحوه برداشت شادی ای که در زمین های اطرافم کاشته شده و به راحتی قابل برداشت است. آخر از زمینِ مرغوب و آب و هوای مرطوب ذات آدمی انتظاری بیش از این نیست.
