تا حالا خودتون رو با دیگران مقایسه کردید؟
به احتمال زیادی همه ما یک بار هم که شده به دیگران یا داشته هاشون حسادت کردیم. اره حسادت!!
به نظر من مرز باریکی بین حسادت و مقایسه وجود داره.
قبل از ادامه بحث میخواهیم بدونیم که اصلا حسادت چه شکلیه؟
مثل پخش شدن قطره جوهر توی آب می مونه. اولش اون رنگ یه خورده از وجودتو میگیره ولی اگه جلوشو نگیری ، کل وجودت یه رنگ دیگه میشه.
توی این حالت تمام هم و غم تو این میشه که شبیه فرد مقابل بشی یا داشته های اون رو داشته باشی یا حتی خودتو مدام سرزنش کنی.
این حس پریشونت می کنه، بهت اجازه نمیده به موارد دیگه فکر کنی یا به دنبال راه حل باشی.
در واقع قرار نیست آدما شبیه به هم باشند،حتی اگه در موقعیت ها و شرایط محیطی یکسانی باشند (مثل دوقلوها)، پس به نظر می رسه که مقایسه خودمون با دیگران فایده ای نداره.(البته میشه از یه زاویه دیگه بهش نگاه کرد و باعث رشد یه سری ویژگی ها در خودمون بشیم. یه سر به تمرین نوشته شده بزنید.)
ولی با چه مقیاسی خودمون رو بسنجیم؟
مقایسه خودتون با خودتون. کافیه من الانتون رو با من دیروزتون مقایسه کنید و به دنبال نقطه ضعف ها، کمبود ها و دستاورد های خودتون باشید.
تمرین:
یک نفر که مورد حسادت شماست رو در نظر بگیرید. تمام ویژگی های مورد تحسین اون رو بنویسید.
الان ویژگی هایی که بیشتر باعث به وجود اومدن این حس شدند رو در نظر بگیرید.
اکنون به دنبال راه حل هایی باشید که به شما کمک می کند این ویژگی ها رو در خودتون تقویت کنید.
البته میدونی اگر قراره تغییری رخ بده یهویی امکان پذیر نیست...
تدریجی رخ میده ...
نیازمند زمانه ...
