عجله کردم یه جاهایی رو قبول دارم. ما مدام اصولا پایان راهو میبینیم نه قدم بعدی ای که میتونیم برداریم رو. غالبا اون پایان راهه برامون مهمه اون افتخاری که بعدا همه بهمون میکنن و اون حال خوش اون لحظه اما چرا قدم بعدیمونو هیچوقت ندیدیم؟ مگه اون قدم بعدیه زیاد مهم نیست؟ مگه همون قدم بعدی بخشی از مسیرمون نیست؟ پس چرا نادیده اش میگیریم؟
من مرحله بعدی رو میخوام. بعد از اون کم کم به پایان راه هم میرسیم. عجله زیاد میکنم اما بیا از این به بعد قبل هر کاری چند دقیقه مکث کنیم. اینطوری شاید بتونیم به خودمون درس صبر بدیم...
