مواقعی در زندگی بعضی هامون پیش اومده که انگار ما رو هواییم. چیزی دست ما نیست و ما انگار قربانی یک برنامه از پیش تعیین شده ایم. ممکنه در قسمت هایی از زندگی به این نتیجه رسیده باشیم که انتخاب هامون دست ما نیست و بقیه ان که برای ما راه مشخص میکنن. این اتفاق تو زندگی منم افتاده که دارم درموردش مینویسم. اصولا به این نکته باور دارم که یا باید یه مسئله منطقی باشه یا تجربه اش کرده باشی که بتونی قبولش کنی و درموردش نظر بدی.
در حقیقت نوجوانی دقیقا سنی برای همین افکاره. ذهن اشفته و انتخاب های اشتباه برای تجربه. اما من حس میکنم چیزی که نه تنها در زندگی من بلکه در جامعه کمبودش حس میشه کمبود خودباوریه.باور نداریم که توانایی هامون اونقدر بالا هستن که نیازی به حسرت زندگی دیگران‌و خوردن اصلااا نداریم ، فقط کافیه که در لاین خودمون اروم اروم بریم.
یه جاهایی نیاز داریم ترمز بگیریم و خوب به دور و برمون نگاه کنیم. ما الان کجاییم ، چه میکنیم و مقصد کجاست. یه زمانی واقعا نیازه که درست اتفاقات رو بررسی کنیم و اگه نیازه دنده بک هم بگیریم.
مدام نباید کامل باشم. این قابل قبوله که بعضی جاها اشتباه برم و مجبور بشم درستش کنم.
