بیایید نجنگیده نبازیم.
به چه دلیل نشسته ای و زانوی غم بغل کرده ای؟
آیا غیر از این است که اگر ببازی، آن هایی که عاشق دیدن باخت تو هستند و منتظرند فرصتی برای غنیمت شمردن پیدا کنند که پشت سرت هزاران حرف اعم از اینکه: «ضعیف بود»، «ما از اول میدانستیم که» و... بگویند؟
اما بنظر خودت، اگر با تلاش های مستمرت به جایی برسی، جایت با آنهایی که روزی توان دیدن موفقیت هایت را نداشتند، عوض خواهد شد؛ و این تویی که به آنها خواهی گفت...
به تلاش هایت ادامه بده، تو قطعا موفق خواهی شد!
