یکی از شبهاتی که برای دانشمندان علوم انسانی پیش اومده، اینه که مقدّسات «کِشندهٔ انسان به جهل» هستن. چطوری؟!
اینطوری: ما به یک سری مقدّساتی معتقد می‌شیم و طوری اون رو به زندگی‌مون گره می‌زنیم که هیچ نقدی بر اون مقدّسات رو بر نمی‌تابیم و دعوا راه می‌اندازیم. اینطور می‌شه که بین ملّت‌ها جنگ در می‌گیره؛ انسان‌های خوب، با این عقده‌ها از هم دور می‌شوند و ادامهٔ ماجرا... بعضیا حتّی در پی این تفکّر! به خودشون اجازه دادن که «روز جهانی توهین به مقدّسات» رو بنیان‌گذاری کنن؛ جالبش اینجاست که با شعار آزادی بیانه!
قبل از جواب دادن به شبههٔ این عزیزان باید اوّل تعریف «مقدّسات» رو بدونیم؛
مقدّسات اموری هستن که ارزش احترام دارن و در وجود انسان یک احساس بلند و ژرفی ایجاد می‌کنن. در یک کلمه: «حرمت‌دار»
بنده بشخصه به این دانشمندان حق می‌دم که شبهه براشون پیش اومده باشه و اقدام به تدوین کتبی علیه ادیان و مقدّسات کرده باشن ولی این‌که روز جهانی توهین به مقدّسات ساختن رو بر نمی‌تابم. امّا اوّل باید بگم چرا به دانشمندان حقّ این رو می‌دم که شبهه براشون پیش اومده باشه و کتبی علیه مقدّسات بنویسن؛ چون غالبا ادیان و مقدّساتی اطرافشون بوده که اجازهٔ تفکّر و انتقاد و مناظرات عادلانه رو از معتقدین می‌گرفتن.
ولی اگر دینی باشه که بگه اول تحقیق کن، بعد من اجازه می‌دم خودت رو از تابعین من بدونی، آیا این اعتقاد و تقدیس اشکال داره؟ اشکال داره که انسان اگر به حقیقتی رسید، اون رو محترم بشماره و حرمت‌دار بدونه؟ قطعا اشکالی نداره بلکه یک تعهّد جدّی و انسانیه.
باید بین "اعمال معتقدین" و "حقیقتی که بهش اعتقاد دارن" تفکیک داده بشه.
