شناختن خود،موجب شوق به تحصیل کمالات و تهذیب اخلاق و باعث سعی در دفع رذایل می گردد؛زیرا آدمی بعد آنکه حقیقت خودرا شناخت ودانست که حقیقت اوجوهری است از عالم ملکوت،که به این عالم جسمانی امده به این فکر می افتد!!که:چنین جوهری را برای این عالم بیهوده نیافریده اند،واین گوهر قیمتی رابه بازیچه درصندوقچه ی بدن ننهاده اند.
و گاهی بعضی انسان ها گویند :من خودرا شناخته ام وبه حقیقت خودرسیده ام .
باید به اینطور افراد گفت زهی خیال باطل..
زنهار که این طور نیس...مگر بی‌خبری عزیز من !!که این شناختن ترا به جایی نرساند..
که سایر حیوانات نیزباتو دراین شناختن شریکند وانها خودرا چنین می شناسند ؛انقدر که گرسنه شوند غذا می طلبن وچون برکسی خشمناک شوند درصدد انتقام برمی ایند،وچون شهوت برآنها غلبه کنند مقاربت خواهش می نمایند وامثال اینها...
پس باید حقیقت خودرا طلب کنی تا،خود چه چیزی ؟و چه کسی؟
وازکجا آمده ایم؟
وبه کجا خواهی رفت؟
وبه این دنیا به چه کار امده ایم؟
واین اعضاوجوارح را به چه سبب به ماداده اند؟
چقدرخوبه که بدانیم سعادت هلاکت مادرچیست؟
جواب به این سوالات حتما حتما ما رو به سرمنزل مقصود می رساند.?
یاحق...
