اگر چشم به آسمان بلند کنیم، درمییابیم که از کهکشانها تا گردبادها، از آرایش دانههای آفتابگردان تا خطوط میدان مغناطیسی، همه در حرکتی اسپیرالی (مارپیچ) در جریاناند. اما اسپیرال در کیهان فقط یک فرم زیبا نیست؛ بلکه یک ضرورت ریاضی و ساختاریست.
در این تحلیل، به بررسی این سؤال میپردازیم:
«چرا کیهان در اسپیرال میچرخد؟ و این چرخش چه منطق ریاضی، چه دلیل فیزیکی و چه معنای هستیشناختی دارد؟»
یکی از زیباترین فرمهای اسپیرال، مارپیچ لگاریتمی (logarithmic spiral) است که ویژگی مهمی دارد:
زاویه چرخش با هر دور ثابت میماند، اما شعاع رشد میکند.
فرمول ریاضی چنین مارپیچی به صورت زیر است:
که در آن:
نکتهٔ حیرتانگیز: در بسیاری از کهکشانهای مارپیچی (مانند کهکشان راه شیری)، شکل بازوهای کهکشان تقریباً با این فرمول هماهنگ است.
طبق قوانین نیوتن و سپس اصلاحات نسبیتی انیشتین، اگر جرمی در میدان گرانشی قرار گیرد و نیروهای مرکزی و مماسی به توازن برسند، نتیجه حرکت مارپیچ خواهد بود.
در کیهان:
این بدان معناست که:
اسپیرال، نتیجهٔ تنش پایدار میان جاذبهٔ مرکز و تلاش ماده برای گریز از مرکز است.
در زبان هستیشناختی:
جهان نه سقوط میکند، نه میگریزد،
بلکه در یک مدار اسپیرالی معنا، میچرخد و رشد میکند.
کهکشانهای مارپیچی (مثل راه شیری) دارای بازوهایی هستند که از مرکز کهکشان روبهبیرون گسترده میشوند، و شکل آنها نتیجهٔ چرخش دیفرانسیلی (differential rotation) است:
اما نکتهٔ جالب:
بازوهای کهکشانی "مواد ثابت" نیستند، بلکه الگوهای چگالی موج هستند که در مارپیچ حرکت میکنند.
و این بدان معناست که:
کیهان مارپیچ است، چون معنا در آن با چگالی، حرکت و آهنگ ثبت میشود—not فقط با جرم و مکان.
در فیزیک ذرات، نیز الگوی اسپیرال دیده میشود:
در حقیقت، مارپیچ از بنیاد ذره تا ساختار کهکشان حضور دارد.
این یعنی:
اسپیرال، زبان فرم در هستی است؛
یک نحو فضایی برای سازماندهی انرژی، معنا، و زندگی.
کیهان فقط در فضا مارپیچی نیست؛ در زمان هم هست.
در برخی مدلهای کیهانشناسی (مانند کیهان چرخهای یا cyclic universe):
اگر به این سیر به جای خطی نگریسته شود، شکل واقعیاش اسپیرال در زمان است:
هر چرخهٔ کیهانی، مشابه قبلی است، اما دقیقاً تکرار نیست
چون در هر بازگشت، جهان پیرتر، پیچیدهتر، و پرمعناتر میشود.
این، رشد مارپیچی کیهان در بُعد زمان است—not فقط فضا.
در قرآن، اشارههایی عمیق به بازگشت هستیشناختی و حرکت لایهمند زمان وجود دارد:
در عرفان اسلامی، این حرکت بهصورت قوس نزول و قوس صعود بیان میشود:
اما چون بازگشت، تکرار کور نیست، بلکه آگاهانه است،
شکل واقعی این سیر نه دایره، بلکه اسپیرال است—even اگر به نظر برسد برگشتهای.
اسپیرال، زبان فرم جهان است:
در نهایت، میتوان گفت:
کیهان، در حال چرخیدن است—not برای گم شدن، بلکه برای معنادار شدن.
هر بار میچرخد، شعاعش کمی بیشتر میشود؛
عمقش افزوده میشود؛
و مرکزش، پرنورتر.
و اگر انسان خود را جزئی از این حرکت بداند،
دیگر حرکتهای بازگشتی زندگیاش، شکست نیست؛
بلکه بخشی از یک اسپیرال بزرگتر است—even اگر هنوز شعاع آن را نداند.
