مرثیه اگر درست خوانده شود اشک هر مخاطبی را در می آورد. فیلم بدون شک، مرثیه ایست برای دنیای مدرن و زشت قرمز رنگ امروز، متاسفانه اما خوب خوانده نشده، حسی را بر نمی انگیزد. فیلم های مارتین اسکورسیزی مصداق بارز پرورش صبرند. در این فیلم هم، او آرام آرام شروع میکند به تعریف دنیای سبز و خالی از مدرنیته ی تراویس که تاکسی اش راه فراری از درد های روزمره اش بوده. تقابل دنیای نیویورک مدرن و دنیای تراویس شخصیت اصلی داستان شروع اتفاقات داستان و مسیر قصه گویی پر صبر و حوصله ی اسکورسیزی از یک تنهاییست.
تنهایی رابرت دنیرو در فیلم مشهود است. او تنها بازیگریست که کاراکتر خود را به خوبی بازی میکند. درخشش این فیلم مدیون تنهایی ما در دوران مدرن است. مدیون حرف زدن هایمان روبروی آیینه، مدیون خیال پردازی هایمان برای گرفتن انتقام، برای شستن لجن زارهای شهر، شخصیت های داستان هول محور کاراکتر اصلی تراویس چیده شده اند. هیچ شخصی را خارج از دنیای او نمیبینیم که این یک ضعف بزرگ در فیلم نامه است. ضعف دیگر فیلم نامه ی راننده تاکسی، عمق نداشتن شخصیت های فرعیست. انگار شخصیت ها فقط انجا حضور دارند تا کمک کوچکی به تراویس بکنند و بعد هم در دنیا پودر بشوند و بروند در اسمان تا دوباره نوبت دیالوگ کمکشان فرا برسد. کاش کمی برای شخصیت پردازی این فیلم بیشتر زمان گذاشته میشد.
در مورد زمان این فیلم که دو ساعت است باید بگوییم که به خاطر سبک خاص روایت اسکورسیزی تا آنجایی که توان دارد کش خواهد آمد و این یک نکته ی منفی نیست. اینکه میشود نیویورک را احساس کرد، دل نشین است اما صادق باشم حس کردن لجنزار به مدت دوساعت باعث میشود مغزتان بوی لجن بگیرد. دیالوگ های این مجموعه بر خلاف چیزی که به نظر میرسد به هیچ عنوان عمیق نیست، آلبته این هم یک نکته ی منفی نیست، از یک راننده تاکسی انتظار نمیرود همانند البر کامو جمله سازی کند.
ساخت هر فیلم تا حد زیادی به وابسته به عوامل فنی آن است. تصویربرداری، تدوین و کارگردانی این فیلم در سطح خوبی قرار دارند. گرچه ممکن است بازی بد بازیگران فرعی حس صحنه را کم کند اما اگر رک بخواهم بگویم قاب ها به طرز غیر قابل باوری حرفه ای بسته شده است. میتوان تا ساعت ها یک صحنهی فیلم را ثابت نگه داشت و از آن لذت برد. در اول نقدم گفتم این فیلم احساسات شما را تحریک نخواهد کرد، اما بیشک ذهنتان را درگیر خودش خواهد کرد.
در مجموع نمیدانم این فیلم را به شما توصیه کنم یا نه؛ انتخابش با خودتان اما نمره ای به آن خواهم داد
6.5 از ده
علی صالحی
