به نام خدا
آه ای مدرسه مجازی! رفیق چند ساله من! تو بودی که باعث شدی با همکاری دوستانم و آقای گوگل طعم 20 های پی در پی را بچشم و تنها تو بودی که برای یکبار هم که شده لبخند رضایت از من را بر لب معلمانم نشاندی!
رفیق دوست داشتنی! تنها تو بودی که مدرسه را به خانه ام آوردی و مرا از شر بیدار شدن های بی موقع کلّه ی سحر راحت کردی ، تو تجربه شیرین درس خواندن زیر پتو و چرت زدن در کلاس درس را به من هدیه کردی!
مدرسه مجازی! ای به قربان اسم زیبایت! تنها تو مدرسه دوست داشتنی من هستی و جز تو کسی لایق این افتخار بزرگ نیست... تو مثل مدرسه حضوری نیستی که با خشکی ، خشکیِ خشک تر از نمک های پف کرده ی دشت کویر ، گوشی خاموشم که از آن استفاده هم نمی کردم ، از دست من گرفت! تو آنی که با کمال مهربانی و نرمی، نرمی نرم تر از پر قو با من رفتار کردی و تو بودی که گفتی:« حالا یه ذره بازی کالاف دیوتی بین کلاس مجازی که چیزی نمیشه!»
آه که چقدر تو مهربانی! کاش مدرسه حضوری هم کمی مثل تو بود. همان مدرسه ای که وقتی دوری از تو را به ما تحمیل کرد، آبروی ما را با 20 های بدون صفر جلوی دوست و آشنا برد با اینکه فقط یک صفر جلوی آن 2 ها کم بود! بعدِ تو ، نه تنها دوباره لبخند رضایت معلّم هایمان را ندیدیم ؛ بلکه چنان اخم های تلخی بر حلقمان فرو شد که با شیرینی هیچ قندی از بین نمی رفت. به گونه ای حرف می زدند و به ما چپ نگاه می کردند که گویی پدرشان را کشته ایم یا اینکه 100 من شیره ی انگور بر سرشان مالیده ایم! نمی دانند آن موقعی که مدام 20 می گرفتیم ، همه اش به خاطر رفتار خوب و منصفانه ی تو بوده و حالا که فقط کمی نمراتمان کمتر شده بخاطر فضای تهوع آور مدرسه ی حضوری ست! تهوع آور از این جهت که خواب صبح و بازی گوشی و کیف و حالمان را به کلی از ما گرفته! خب معلوم است چرا حضوری درسمان بد میشود، بخاطر این چیز ها است دیگر!
اینَک که بعد از چندین ماه مدتی مهمان ما شدی و باز موجب خرسندی ما گشتی ، خبر شنیده ام که چند روزی دیگر همنشین ما نیستی و قار است که دوباره بروی. شاید هم به زور تو را می برند. به هر حال بدان که اگر باز از من دور شوی، فرافت من را از پای در خواهد آورد و شنبه ای که درس های غول مانند جلوی چشمانم سبز شوند، این دفعه دیگر در جا سکته خواهم کرد!خواهش می کنم به هر طریقتی شده کاری کن و نرو و این دوست سینه چاکت را تنها مگذار!
رفیق صمیمی ات، تک آور مدرسه!
