امیرعلی نصیری (کارشناس ارشد فناوری اطلاعات و مدرس دانشگاه)
من جزو آخرین دوره از دانش‌آموزانی بودم که به نظام جدید آن موقع رفتم (زمان وزارت نجفی). در مدرسه نسبتا خوبی هم تحصیل می کردم. کیفیت کتاب‌ها به اعتراف معلم‌ها در مقایسه با نظام قدیم بسیار پایین آمده بود. نظام هم از سه ثلث تبدیل شده بود به دو ترم. اولین ترمی که در سال سوم نمرات درس پایان ترم حسابان (همان جبر و آنالیز) آمد، معلممان بسیار برافروخته بود. عصبانی بود از پایین آمدن سواد دانش آموزان و ناتوانی از حل ابتدایی ترین مسایل
بگذریم. کنکور دادم و بعد از هشت سال تحصیل در دانشگاه، خودم شدم مدرس دانشگاه؛ دانشجویانم را که با زمان تحصیل خودم مقایسه می‌کردم، بازگشت به عقب علمی و اخلاقی مشهود بود. دانشجویان ارشد در پایان‌نامه خود با هکسره هنوز مشکل دارند. کم‌کم داشتم ناراحتی معلم حسابانم را درک می‌کردم؛ چون همین‌ها چند سال دیگر می‌‌رفتند بر مسند مشاغل مدیریتی یا مهندسی که مستقیم یا غیرمستقیم با جان مردم سر و کار داشت
این خاطره را بگذارید در کنار گلایه‌های معلمان آموزش و پرورش که از پایین آمدن سطح علمی و سواد دانش آموزان در ابتدایی حکایت دارد. یک سال هم که آموزش مجازی و نتیجه شده ویدیویی که امیدوارم شوخی باشد. کاری ندارم دانش‌آموز اسامی ائمه علیهم‌السلام را جابجا می‌گوید. دردناک آنجاست که از روی کتاب هم درست نخوانده و کسی نتوانسته یا نبوده که به او گوشزد کند و با جملاتی مواجهیم که نهاد و گزاره با هم نمی‌خوانند یا اصلا فعل ندارند!
وقتی فیلم دبیری آمد که "آنلاین" را "آیلاند" گفت، همه لب به اعتراض گشودند که ندانستن عیب نیست؛ ولی همان‌‌موقع گفتم: «در اینکه تمسخر کار بدیه شکی وجود نداره؛ ولی من خودم مدرّسم و اگر چیزی رو ندونم، تحقیق می‌کنم. به این فکر کنید معلمی چیری رو نمی‌دونه، نمی پرسه و همونو تکثیر می‌کنه.»
